Een heel seizoen spelen we nu al met elkaar.
Helaas verloren we in het begin een femme maar na die tijd zijn we een hechte club gebleven.
Douze femmes die samen een voorstelling zouden gaan neerzetten.
Douze femmes die lief en leed deelden.
Douze femmes die onder professionele begeleiding steeds femmelijker werden. 

En toch keken we elkaar gisteren ineens weer aan alsof we elkaar nog nooit hadden gezien. 

Ziet u, we hadden namelijk dit weekend een repetitiedag.
Voor wie ons nog niet zo lang volgt, zal ik dat even uitleggen: 

Een repetitiedag is een dag waarop we de hele dag in CC de Boodschap op het podium mogen repeteren.
Een dag waarop we ineens merken welke teksten er nog niet zo goed in zitten.
Een dag waarop we voelen hoe anders de vloer van het podium danst dan in onze oefenzaal.
Een dag waarop de regisseur merkt dat hij voor sommige scenes echt minder plek op het podium heeft terwijl bij andere scenes de mensen achter op het podium ver te zoeken zijn. 

Kort om, een dag waarop we het hele stuk goed kunnen doornemen om daarna in totale paniek naar huis te gaan omdat
– sommige stukken echt nog niet goed lopen,
– de opkomst in die ene scene ineens veranderd is,
– je met dansen bijna op de piano van Eric stond,
– de tekst van dat liedje er toch nog niet zo goed inzat als je dacht,
– die grote zaal met nu nog lege stoelen toch best indrukwekkend is,
– en het trapje oplopen in het donker en jezelf langs het doek wurmen een perfect moment blijkt te kunnen zijn om straks in de show finaal onderuit te gaan. 

Maar de repetitiedag is ook de dag dat een kritische jury ons observeert!
(Dan doel ik natuurlijk niet op Sjors, die zijn we ondertussen wel gewend) 

Ik heb het over de dames die ons ondersteunen.
De dames van de productieassistentie, kleding, kap en grime.
Want de show heet wel Douze femmes, maar zonder deze dames zouden we er 9 en 10 november niet zo mooi bij staan. Zonder hen zijn we een stel gewone vrouwen op een podium. Meer niet.
(Eigenlijk zou de show dus Beaucoup de femmes moeten heten) 

Die kundige dames zaten dus afgelopen zaterdag in de zaal netjes op een rijtje naast elkaar naar ons te kijken toen we de doorloop deden. Ze smoesden af en toe wat terwijl wij speelden, moesten wel eens lachen en klapten zelfs een paar keer.
Ik geef het eerlijk toe: het is best spannend als mensen naar je kijken!
Zeker als je voor het eerst in de officiële, door Ank gemaakte, kleding speelt.
Ineens ben je niet meer die Rijense vrouw die een Franse femme nadoet. Je bént die femme.
Nou ja, heel eerlijk… nog niet helemaal hoor.
Want voor sommigen is het nog steeds een uitdaging om op hakken te lopen.
Of met een strakke rok een trapje op te moeten.
Of überhaupt voor het eerst in je volwassen leven een jurk te dragen…
Maar de Ank-kleding helpt om in je rol te kruipen.
En toen ik stiekem even meeluisterde met een stukje gesprek van de jury en wat plannen hoorde over haren en zo zag ik het helemaal zitten….
Ineens voelde ik het:
Je suis Pierette! 

Tja, en toen stonden we dus gisteravond ineens weer in de Vijf Eiken.
Trainingsbroek.
Gympen.
Haar vluchtig bij elkaar in een stiekje getrokken.
Onopgemaakt.
Weg was het landhuis, de bediening, de familie.
Ik ging me gewoon bijna weer opnieuw voorstellen aan die vrouwen die samen met mij een musical wilden gaan spelen.
Bijna!
Want toen we de notes van Sjors gingen doornemen zat ik er al wel snel weer in hoor. Niet helemaal, zo zonder de Ank-kleren, maar goed genoeg om de dood van mijn broer Marcel Moreau weer helemaal opnieuw te herleven… 

Komt u kijken naar onze femmes?

Douze Femmes.
9 en 10 november in CC de Boodschap in Rijen.
Kaartjes nog verkrijgbaar op www.ccgr.nl

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *