Een nieuwe week, een nieuw blog.
Deze week schrijf ik het blog voor Nienke.
Begrijp me niet verkeerd: Als u niet Nienke bent mag u gerust verder lezen maar wat ik nu vooral belangrijk vind, is dat Nienke weet wat er vanavond in de repetitie allemaal is gebeurd. Als je er even niet bij bent mis je namelijk zo veel…
Of Nienke vanavond ziek was, vraagt u zich af?
Nee hoor, dat niet.
Nienke is de hele avond in de Boodschap geweest.
Ze had alleen, voor het eerst op woensdagavond, dienst. Ze moest de telefoon bij de hand houden voor het geval er een noodgeval was. “Dat gebeurt echt nooit” verzekerde ze ons.…
Ik geloof dat we haar vanavond toch zeker 1 scene hebben zien meespelen. De rest van de tijd heeft ze in de hal staan bellen.
We vergeven Nienke dus maar even dat ze vanavond niet altijd haar tekst paraat had op het juiste moment. Overigens hadden wel meer mensen daar last van want die grote groepsscenes blijven toch een uitdaging hoor.
We deden namelijk een doorloop tot waar we gebleven waren (en dat is dus bijna het hele stuk). Dit alles gebeurde onder het toeziend oog van Sjors.
Als u ons verhaal van vorige week hebt gelezen zit u nu natuurlijk op het puntje van uw stoel om te lezen wat Sjors zijn opmerkingen waren naar aanleiding van de vorige repetitie.
Maar ik heb slecht nieuws voor u, u moet nog even wachten.
Wij moesten namelijk ook een tijd daarop wachten… zeg maar tot het einde van de repetitie!
Maar wanhoop niet, ik zal echt nog even aan het einde van dit blog wat tekst besteden aan het oordeel van de expert!
Overigens begon de repetitie niet met de doorloop. Eerst was er nog wat tijd ingeruimd om twee dansen te oefenen. Natuurlijk deden we weer het dansje waarin we de ‘handenworsteling’ doen (wat overigens steeds meer op een ‘handenballet’ gaat lijken!) en we deden opnieuw een poging om Jeroen te laten blozen (en ik geloof zowaar dat dat gelukt is!).
Daarna begon dan echt de doorloop.
Vooraf kregen we nog de tip van Sjors mee dat we vooral onze aandacht moesten richten op hoe zich bij jouw karakter de spanning zou opbouwen in het stuk en toen begonnen we gewoon.
Nu weet ik niet hoe het met de anderen zat maar het voelde voor mij vanavond echt anders.
Het was nog niet een joepie-we-spelen-voor-publiek-gevoel maar toch zeker wel een lichte-spanning-in-de-buik-want-ik-hoop-dat-het-goed-gaat-gevoel.
Misschien kwam het wel omdat er een nieuw iemand toekeek…
Nou ja, nieuw… Sjors is niet echt nieuw maar we zien hem gewoon niet zo vaak als Niels.
Misschien dat het dus anders voelde omdat vreemde ogen dwingen…
Nou ja, ik bedoel dus echt niet dat Sjors vreemd is hoor, maar gewoon anders dan Niels.
Misschien was het dat je gewoon weet dat Sjors er een opleiding voor heeft gedaan…
…wat Niels dus ook heeft…
Omdat ik wist dat iemand ons ging beoordelen.
Nee, niet beoordelen.
Helpen.
Omdat ik het gewoon goed wil doen.
Iets moois wil laten zien!
Hoe dan ook, het voelde anders dan anders.
Een klein stukje echter.
En voor ik het wist hadden we ineens acte 1 gedaan en was het pauze. Het hoogtepunt voor Jeroen die juichend naar de piano rende om de traktatie van Marlene en Tamara op te eten. Ook een hoogtepunt voor de mensen die niet beneden iets gingen drinken want die zagen hoe Sjors voordeed hoe je met 15 kilo grote stierenballen tussen je benen op een stoel kon gaan zitten. (Spel hè mensen! Theater is doen alsof!)
Na de pauze speelden we het grootste deel van acte 2.
En toen zei Sjors ineens dat het al bijna tijd was en dat hij nog even een terugkoppeling wilde geven.
Hij had vier kleine puntjes op de i, of eh vier i’s met kleine puntjes?
Het waren vooral wat aanwijzingen voor spelers in bepaalde scenes.
Verder was een aandachtspunt voor de hele groep dat we vooral nog moesten werken aan de groepsscenes. Zorgen dat iedereen zijn tekst kan dromen en dat alle spelers precies weten wanneer ze op moeten zodat de energie niet wegzakt.
Maar verder vond Sjors het vooral tof.
Ja echt, dat woord gebruikte hij:
TOF!
Ik wist niet dat er nog mensen waren die het woord gebruikten.
Tof.
Wat een gewéldig woord!
…
Misschien dat Daisy, onze danscaptain die nu thuis zit, het woord wel kan toevoegen aan haar woordenschat.
Dan kan ze het leren aan haar kindje…
Het kindje dat 22 maart geboren is!!!
Ja echt, we mogen het nu van de daken schreeuwen:
Het is een meisje.
Een dotje met de naam Fayah!
Is dat niet tof?!