Vakantie is een geweldig iets!
Even hoef je je nergens druk om te maken. Geen school, geen werk, geen wekelijkse verplichtingen.
Het heeft echter 1 groot nadeel:
Er is ook geen musical!
Geen zingen, geen dansen, geen lachen om het grappige spel van een collega speler. Geen kletsen in de pauze (of ná de les als de regisseur in zijn enthousiasme de pauzetijd had volgepraat), geen ik-ken-mijn-tekst-nog-niet-uit-mijn-hoofd-stress, geen spierpijn van de danspasjes.
Gelukkig kwam gisteren een einde aan deze grote leegte.
Gisteren mochten we weer beginnen!
Bij binnenkomst was het gelijk een gezellige drukte. Overal waren mensen elkaar aan het knuffelen, elkaar aan het uithoren over de vakantie en elkaar tot vervelens toe aan het vertellen wat een zin ze er weer in hadden.
Natuurlijk deed ik mijn rondje. Ik vond het heerlijk om al die mensen weer te zien en te spreken. De glimlach zat permanent op mijn gezicht geplakt. Toch vond ik het ook leuk om even langs de kant te zitten. Gewoon kijken naar al die mooie mensen die vol energie met elkaar stonden te kletsen.
Dit jaar zitten er ook weer wat nieuwe mensen bij. Nou ja, nieuw is misschien het verkeerde woord. Twee oud-spelers konden ons niet missen en zijn terug gekomen en we hebben ook nog 2 spelers erbij gekregen die vanuit de jongerengroep doorstromen. Met een groep van 26 spelers snap je misschien dat het redelijk op een kippenhok ging lijken.
Nadat onze regisseur, Niels, ook zijn rondje had gedaan gingen we dan toch beginnen.
Zoals gewoonlijk begonnen we met de organisatorische mededelingen. Dit jaar nam dit echter wat langer in beslag omdat dit een speciaal jaar voor ons gaat worden. Ik ben dan ook blij om gelijk in ons eerste blog al een primeur te mogen mededelen:
Voor het allereerst sinds de oprichting in 2010 gaat de volwassenengroep van TheaterRijk spelen met live muziek!
Aangezien de eerste twee lessen van dit seizoen nog gericht zijn op themaverkenning gingen we daarna speloefeningen doen. We onderzochten het spelen van een hoge en lage status omdat dit binnenkort erg van pas zou komen als we definitief opgepakt en opgesloten zouden worden. Toen we op een gegeven moment zelf mochten kiezen welke status je ging spelen, koos ik gelijk voor de hoge status. Ik ben van nature niet zo dominant en vond dit een heerlijk moment om uit te proberen wat er mogelijk is.
Zodra de regisseur het aangaf liep ik dus met het hoofd omhoog, borstkas vooruit, breed de groep in. Je moest vervolgens de anderen, die ook rondliepen in een zelfgekozen status, begroeten zonder te lachen. Normaal heb ik daar niet zo veel problemen mee, dat ‘zonder te lachen’ gedeelte, maar nu kreeg ik het toch al snel te kwaad. Van de 26 mensen hadden er denk ik 2 gekozen voor de lage status. De rest liep allemaal ‘baas’ te zijn.
Zouden al die andere mensen net zo als ik hebben gedacht?
Zouden wij eigenlijk één grote lage status groep zijn?
Of voelen we elkaar gewoon al zo goed aan dat we onbewust dingen van elkaar overnemen?
Ik ben nu al benieuwd naar de volgende les!