Vandaag schrijf ik geen leuk blog over wie wat zei gisteravond in de repetitie en hoe hard we daarover moesten huilen/denken/lachen/schreeuwen.
Vandaag spreek ik in dit blog u, de lezer, direct aan.
Vandaag vraag ik om uw hulp!
En ja, ik weet dat het nog een tijd duurt voor we onze voorstellingen gaan geven.
10 november 2019 klinkt nog erg ver weg.
En feitelijk is het dat ook nog.
Wie heeft er nu al zijn agenda vol gepland tot en met november?
Ik niet.
Het jaar is net pas begonnen.
En toch vraag ik vandaag uw hulp voor 10 november 2019!
Want gisteravond kreeg ik het ineens benauwd.
Gisteravond speelden we de scenes 1 tot en met 5 door en ergens richting het einde van die scenes zong Tamara haar nummer. U weet wel, Tamara, waar de cast zo van onder de indruk was toen ze vorige week haar lied zong.
Gisteravond zong Tamara dus opnieuw.
Aangezien we nog in het stadium zitten van het ‘zetten’ van de scenes (wie komt waar wanneer op en gaat dan waar staan) probeerde Sjors daarna uit te leggen hoe Annemarie en Myrthe tijdens de laatste tekst van Tamara op moesten komen.
En toen kwam dat moment!
Dat moment dat me spontaan even mijn adem benam.
Sjors zei: “Stel dat het applaus dan komt…”
Niet ‘Wannéér het applaus komt…’ maar ‘Stél dat het komt’.
Nu was dat nog niet gelijk mijn paniekmomentje hoor.
Vorig jaar hadden we iets vergelijkbaars meegemaakt toen Niels nog onze regisseur was bij Bad Girls. Die sprak toen ook over de mogelijkheid dat mensen zouden reageren in het publiek.
Ik maakte me dan ook geen zorgen over óf het publiek zou applaudisseren.
Natuurlijk zouden ze dat doen als Tamara zo’n mooi lied ten gehore zou brengen!
…
Maar wat nou als er helemaal geen publiek zou zitten?!
Wat nou als we zenuwachtig giechelend achter dat rode gordijn staan op 10 november 2019 in CC de Boodschap in Rijen, het doek gaat open… en de hele zaal is leeg?
Goed, we hebben dan ongetwijfeld een geweldig leuk seizoen van oefenen achter de rug met elkaar, dat is al veel waard, maar uiteindelijk vinden we het toch ook wel kicken om het voor publiek te mogen spelen.
Dus daar komt u in beeld.
Daar komt mijn hulpvraag aan u!
Ik wil u absoluut totaal tot helemaal niks verplichten. Laat ik daar heel duidelijk in zijn.
Helemaal niets.
Rien du tout!
Maar we zouden het wel heel fijn vinden als u komt kijken. En misschien dan ook nog wel iemand mee neemt zodat u al met z’n tweeën bent.
Sterker nog, misschien zou u nú al wel dit blog willen delen met uw vrienden en familie.
Totaal uit vrije wil he!
Geen verplichting.
Aucune obligation.
En als u dan toch bezig bent, en dit is uiteraard geheel naar eigen inzicht, zou u misschien zelfs al een reactie kunnen plaatsen bij TheaterRijk op Facebook met “Ik kom misschien wel kijken”. Of doe eens gek en zeg “Ik kom!”
Als u wilt hè!
Ce que tu veux.
Want als u komt kijken ziet u vele kwaliteiten hoor. Kwaliteiten die gisteren ook weer te zien waren. Kwaliteiten als:
Ontroerend zijn (vb het lied van Tamara).
Invoelend zijn (vb Sjors die voorstelde dat we Linda gisteravond niet zouden slaan omdat ze niet helemaal lekker was).
Lief zijn (vb Roos die in haar eentje de choreografie en het decor op zich wilde nemen).
Geliefd zijn (vb de man van Linda die tijdens de repetitie nog even haar handtasje ehh box kwam brengen).
Duidelijk zijn (vb toen Nienke vroeg of die scene zo niet heel theatraal werd en Sjors antwoorde met “Ja maar dat vind ik mooi)”.
Veelzijdig zijn (vb Ingrid die naast 3 rollen ook nog eens de soundeffects verzorgde).
Milieu bewust zijn (vb Sjors die het decor van vorig jaar wilde recyclen).
Attent zijn (vb Linda die Annemarie een bolletje wol voor het huilen bood).
Dus:
10 november 2019!
Deel!
Kom!
Neem mee!
Geniet!
…
Nou ja, tenminste…
Si ça vous plait!