Soms is musical heel moeilijk.
Dat geldt misschien niet voor iedereen maar zeker voor mij.
Vanavond had ik daar voor het eerst in tijden weer eens last van.
Soms komt het door omstandigheden thuis of mijn gezondheid maar meestal komt het gewoon door mijn karakter.
Niet dat vanavond gelijk moeilijk begon hoor.
In eerst instantie liep alles vlekkeloos.
We begonnen de les met het herhalen van de dans van vorige week. Daisy de Danscaptain keek nog een laatste keer toe voor ze haar welverdiende rust zou gaan pakken om zich voor te bereiden op haar bevalling. Linda leidde ons door de pasjes heen en binnen een kwartier zag het er al top uit. Maar daar namen wij gevangen geen genoegen mee want toen de cipiers hun stukje gingen oefenen met Linda en Daisy dansten wij gewoon nog even verder op de achtergrond.
Tot zo ver alles goed.
Daarna gingen we een scene doen met Niels.
En toen werd het dus moeilijk.
Niet dat dat aan Niels lag hoor. Nee, het was mijn karakter dat in de weg zat.
Ziet u, ik ben van nature een introvert type.
Over introversie bestaan veel vooroordelen. Sommigen van u zullen dan ook verbaasd opgekeken hebben bij de vorige zin. Een introvert iemand die op het podium voor een zaal vol mensen gaat staan? Maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken betekent introversie niet ‘extreem verlegen en asociaal’.
Introvert gaat minder over sociale vaardigheden maar meer over waar je je energie vandaan haalt. Waar extraverte mensen energie krijgen van een feest vol mensen, laadt een introvert iemand zich op door even alleen te zijn.
Ik ben dus iemand die heel graag onder de mensen is maar die daarna dan ook wat tijd voor zichzelf nodig heeft. Lukt dat om wat voor reden niet, word ik stiller en trek ik me wat terug. Dit moet u overigens niet verwarren met sociale situaties waarin ik het gevoel heb dat ik ‘verplicht’ gezellig moet doen want dan ben ik gewoon eigenwijs en weiger hieraan mee te doen… (of is dát asociaal?)
Maar goed, vanavond had ik dus wat minder energie tegen de tijd dat we aan de scenes begonnen.
En toen moest ik ineens Yvonne zijn, de vrouw van de mafiabaas.
En zoals u uit eerdere blogs misschien al hebt begrepen is Yvonne heel anders dan ik ben. Zij is goedgebekt, luid, aanwezig, middelpunt van elk feest… zeg maar extravert!
Leuk om te spelen.
Maar moeilijk als je net even geen energie hebt.
Mijn tactiek was om te proberen weer in mijn rol te komen door overdreven met mijn lijf te gaan staan als Yvonne.
Om met mijn stem wat meer overdreven te gaan praten als Yvonne.
Om te denken als Yvonne.
Maar ik zal heel eerlijk zijn…
Vanavond heb ik Yvonne niet meer gevonden.
Wat in die scene stond was een slap aftreksel van een mafiadame.
Tenminste… zo voelde het.
Zou de rest het gezien hebben?
….
Gelukkig hebben we de avond wel met een knaller afgesloten!
We hebben wat scenes opgenomen op het podium van de Boodschap.
We zouden u namelijk graag wat stukjes uit onze musical willen laten zien om u over te halen om te komen kijken (of als u al kaartjes heeft gekocht te zorgen dat u anderen kunt enthousiasmeren).
En wees gerust, de stukjes van Inge en Annemarie die tot tranen toe in een lachbui schieten en de melige bui van Mike die een intiem moment ruïneert knippen we er uit!
…
Jammer hè? 🙂