Heeft u kinderen?
Of heeft u wel eens met kinderen gewerkt?
Dan kent u het misschien wel:
Dat moment dat het weer omslaat en die lieve, zachte kinderen ineens veranderen in draken die door de kamer rennen, gillen, huilen, boos zijn om niks, ruzie maken, …
Nou dat was dus vanavond ook zo bij de volwassenen van TheaterRijk.
Storm op komst!
Gelukkig waren er geen castleden aan het huilen of ruziemaken (tenzij dat bij hun personage hoorde natuurlijk). Nee, bij de volwassenen merkte je het vooral door de onrust. Er werd gekletst, gelachen, gesnapchat.
Als Dennis vroeg om een bepaalde scene te beginnen, stond iedereen wel op maar dan net een minuutje later dan we dat normaal zouden doen. Als er een tralies verschoven moest worden hadden vijf verschillende mensen daar tegelijkertijd een idee over.
En de beheersing van de teksten… nou ja, laat ik daar maar niet eens over beginnen. Alsof we pas twee maanden bezig waren!
Nu heeft u misschien al even tijdens het lezen een extra tabblad geopend om het KNMI te raadplegen (of buienradar of weeronline of wat dan ook u favoriete voorspeller is). En inderdaad, morgen komt er wel af en toe een buitje maar storm wordt niet verwacht.
Bij de TheaterRijkers heeft het natuurlijk ook een andere reden.
Een misschien wat onverwachte reden.
Het is namelijk nog maar ruim twee weken voor we gaan optreden!
Dat klinkt misschien wat vreemd.
Als het nog zo kort dag is zou je verwachten dat de zenuwen ons tot grote hoogten zouden laten stijgen. Dat we nog fanatieker onze teksten bestudeerden, onze pasjes oefenden, onze mimieken voor de spiegelen bestudeerden om een nog groter effect te behalen.
Maar nee.
Ik zie het nu al meerdere jaren gebeuren.
Een aantal weken voor de uitvoering lijkt ineens het fanatisme verdwenen.
Waarom dit is?
Geen flauw idee!
Als u het weet mag u het vertellen.
Maar niet getreurd.
Ik zie ook elk jaar dat dat de volgende week dan alweer anders is. Dat dan ineens wel die stress ons voor de 500ste keer met de neus in ons, ondertussen verfomfaaide, script duwt, we kritisch onze houdingen doornemen en we ineens dromen over de danspasjes.
Ik weet het zeker: volgende week staan wij weer te bikkelen, zweten, genieten, stralen.
Want hoe gaaf is het niet:
Nog maar ruim twee weken en we staan op de planken!
….
Bent u nu verbaasd na het lezen van dit blog?
Had u niet verwacht dat deze engeltjes van TheaterRijk af en toe ook uit de bocht zouden vliegen?
Ach, u moet maar denken:
Engeltjes hebben ook wel eens een vrije dag!
🙂