Dit wordt geen vrolijk blog.
Normaal probeer ik het luchtig te houden om u vooral te interesseren voor die geweldige musical die we 30 juni en 1 juli 2018 spelen in de Boodschap in Rijen. Ik maak grapjes, doe ‘uitdagende’ uitspraken en probeer u te verleiden alvast de data in u agenda te schrijven.
Maar deze keer niet.
Deze keer moet ik echt even serieus zijn.
Ik moet namelijk beginnen met een verontschuldiging!
Ik moet mij verontschuldigen bij Sjors.
Misschien herinnert u zich Sjors nog van mijn blog van 27-9?
Hij komt dit jaar regelmatig bij ons om ons te begeleiden bij ons spel.
Dat vind ik heel fijn.
Ik kijk namelijk altijd een beetje op tegen spelers die schijnbaar makkelijk in de huid van een ander kruipen, emoties met een kleine verandering van lijf kunnen neerzetten en die het meest rare op het podium geloofwaardig kunnen maken. En als je dan dé begeleider bent die dat bij spelers ‘er uit haalt’ moet je dus wel extra goed zijn.
Ik heb dus best bewondering voor Sjors.
Bovendien heb ik daarnaast ook nog een beetje het liefste-meisje-van-de-klas-syndroom. Vroeger was ik altijd dat brave meisje dat deed wat de juf of meneer tegen me zei. En hoewel ik als volwassenen wel iets eigenwijzer ben geworden, zit dat meisje nog steeds achter in mijn hoofd.
Als Sjors dus een opdracht geef, wil ik die graag zo goed mogelijk doen.
…
Behalve gisteravond dus.
Gisteravond deed ik niet wat ik moest doen.
Wat dé docent zei dat ik moest doen.
En daarvoor wil ik nu dus sorry zeggen.
Sorry Sjors!
Maar eerlijk is eerlijk, het was ook wel een moeilijke opdracht hoor.
En mijn medespelers maakten het wel erg bont.
Ik weet, ik moet hen niet de schuld geven voor mijn falen maar echt…
Ik kon gewoon mijn lachen niet meer in bedwang houden.
Sjors had namelijk een oefening waarbij je moest kopiëren wat degene voor je deed. We stonden in een kring en iemand zei dus een tekst uit de musical en maakte daar een beweging bij, gebruikte een bepaalde mimiek en intonatie. Dat moet je allemaal zo goed mogelijk proberen na te doen voor de volgende in de kring en zo kwam de tekst uiteindelijk weer terug bij degene die hem had bedacht.
Nadat we dit een aantal keren hadden gedaan kwam er een opdracht bij. Je moest nu niet alleen de tekst en gebaren overnemen maar je moest het ook telkens een stukje ‘groter’ maken.
Op zich levert dit soort oefeningen al lichte paniek bij me op. Niet alleen moet ik straks, als ik aan de beurt ben een tekst uit het script bedenken met een beweging erbij, ik moet ook ter plekke verzinnen hoe ik bewegingen groter maak als degene voor mij de beweging doorgeeft. Dit is directe stress voor iemand met een liefste-meisje-van-de-klas-syndroom.
Gelukkig stond ik halverwege de kring en kon ik even de kunst afkijken want degene aan de andere kant van de kring moest beginnen, Margret in dit geval. En ik weet het niet helemaal zeker maar ik geloof dat ik daar ook een liefste-meisje-van-de-klas-syndroom in de ogen zag verschijnen.
Maar goed, al doende bleek ik de oefening toch best een beetje te kunnen.
De sfeer in de groep was goed.
Natuurlijk werd er wel eens gegrinnikt want het was erg grappig om te zien dat bijvoorbeeld sommige dames wel eens de linker en de rechter hand door elkaar haalden of dat Ben een overduidelijk vrouwelijk gebaar groter moest gaan maken.
Ik grinnikte mee met de groep.
Niks mis met af en toe een grinnik als je maar wel gewoon de oefening doet toch?
Ik snapte al grinnikend best wel hoe deze oefening ons kon helpen bij het nadrukkelijker spelen, de grenzen van houdingen opzoeken, je personage verder ontdekken…
Tot dus Loes haar beweging inzette.
(Ja sorry, ik heb het alweer over Loes.
Ik weet ook niet waarom zij vaker in mijn blog genoemd wordt.)
Loes zette dus haar tekst en beweging in. En dat paste zo goed bij haar karakter in de musical. Een beetje verleidend, misschien zelfs sletterig.
In ieder geval was het iets met je handen verleidelijk langs je lichaam laten glijden en daarbij een beetje met de heupen draaien.
Kunt u het zich voorstellen?
Ja?
En kunt u zich dan misschien ook voorstellen hoe dat er uit gaat zien als het steeds groter wordt gemaakt? Die handen, dat heupgedraai…
Ik was dus aan de beurt na een man of 20. En voor mij stond Mike. Mike, de expert in het grote spelen. Toen hij zich dus naar mij omdraaide en los ging in de beweging, verdween mijn liefste-meisje-van-de-klas-syndroom als sneeuw voor de zon.
Ik lag dubbel!
Ik moest zo lachen dat ik zelfs even de kring ben uitgestapt.
Ik beging de grootste zonde die je in het spel maar kan doen, denk ik.
Ik blokkeerde!
En vandaar dit lange blog.
Om sorry te zeggen tegen Sjors.
Maar Sjors, om mijn lachen toch een beetje uit te leggen (ok dan, goed te praten):
– Ik was blij dat het weer woensdag-musicaldag was.
– Ik was zo blij dat we weer iets met z’n allen gingen doen.
– Ik was blij met jou.
– Ik was echt niet de enige.
– Ik wilde geen fouten maken en was dus wat onzeker.
– Ik was moe en moe betekent melig.
– Iederéén lachte.
– Ik ben normaal best verlegen en voelde me wat ongemakkelijk bij het losbandige.
– Ik ben niet zo’n knuffelmens en kreeg ineens erg last van gêne toen Mike me ging omhelzen.
– O ja, en mijn medespelers zijn trouwens gewoon geweldige spelers en daardoor supergrappig.
Maar ik weet het Sjors, volgende keer zal ik weer proberen alle oefeningen bloedserieus op te pakken.
…
Maar dan moet de rest dat ook wel doen hoor!
Jammer dat ik er niet de hele tijd bij was. De laatste 3 minuten van dat onderdeel waren hilarisch hahaha.