Als u denkt dat het leven van een amateur musical speler makkelijk is, zit u er goed naast.
Voor je hobby bij een musicalvereniging spelen is hard werken!
Nu klinkt dat u misschien raar in de oren.
We hebben tenslotte net 2 weken meivakantie gehad. Twee weken waarin geen repetities waren en de cast dus lekker even onderuit kon zakken.
Dat lijkt misschien mooi.
Maar zo werkt dat niet.
In werkelijkheid hebben wij niet stilgestaan in de vakantie.
En omdat ik over vanavond eigenlijk niks mag schrijven aangezien met Ank, (Dé Ank, zie blog 11-10) de kledingdoorloop werd gedaan , ga ik u vertellen over de vakantie.
Ziet u, in de vakantie waren dan wel geen repetities maar ongemerkt ben ik toch de hele vakantie met Bad Girls bezig geweest. 30 juni en 1 juli komen tenslotte steeds dichterbij. En hoewel de teksten er wel in zitten en de liedjes nu ook wel uit het hoofd kunnen, heb ik toch regelmatig nog even het script erbij gepakt om zinnetjes door te nemen.
Of ik vroeg mijn man me te overhoren.
Of ik draaide voor de 500ste keer nog eens dat eindnummer.
En oefende daarbij nog even de dans.
Want het zal je toch gebeuren dat je die zaterdagavond ineens je tekst of pasje niet meer weet…. Nachtmerrie!
Ik was overigens niet de enige hoor die het script er bij pakte. Ik zag zelfs foto’s op WhatsApp voorbij komen van castleden die met hun script op een terrasje in Verweggistan zaten.
Hard werken!
Of wat dacht u van onze leuke winactie bij Everything Sweet! Niet alleen was het reclame maken, zelfs tot de dag van onze actie, ook moest er worden geoefend en opgetreden. Wat een geweldig leuke dag was dat bij Wendy in de zaak. Maar wel weer een dag van de vakantie gevuld met onze hobby.
Ik zeg het toch: hard werken!
En in de vakantie ging het werk van Ank ook gewoon door, dé Ank. Voor haar geen terrasje in de zon maar de naaimachine op de hobbykamer. Ze legde de laatste hand aan cipierspakken en gevangeniskloffies. Ook waren er nog passessies waarbij castleden, ik mocht dus ook, langs kwamen om te meten en te checken. Ik moet zeggen dat dat passen overigens wel spannend en héél leuk was maar …
Heel hard werken!
En dan is er natuurlijk ook nog de opoffering! Ook die ging de hele vakantie door.
Want voor musicalspelen moeten offers worden gebracht.
Ik zal hier niet vertellen over de offers van andere castleden aangezien het dan wel heel persoonlijk wordt. Ik zal alleen vertellen over mezelf, ik zal me eens even erg kwetsbaar opstellen…
Want ziet u, musical is confronterend!
Je leert jezelf weer een stuk beter kennen. Je gaat je bijvoorbeeld zorgen maken over dingen waar je je voorheen geen zorgen over maakte. In mijn geval kunt u bijvoorbeeld denken aan:
– “O mijn god, straks moet ik in die strakke broek het podium op. Daar ben ik veel te dik voor!”
Gevolg is dat ineens dat crashdieet heel aantrekkelijk wordt, ik me inschrijf voor een afvalclubje en mijn renschoenen weer uit het stof worden gehaald.
– “Hakken? Moet ik op hakken lopen? Eh hoe doe je dat?… Wat zeg je nou… Het héle weekend lang op hakken?”
Gevolg is dat ik elke dag oefen om, steeds iets langer, op belachelijk hoge schoenen te lopen (naar de bank lopen op hakken, koken op hakken, strijken op hakken, stofzuigen op hakken, …)
– “Even het handendansje voor de spiegel oefenen om te kijken of ik de bewegingen strak genoeg doe… Maar wat is dat? Wat trilt daar na onder mijn armen? O nee, ik heb flubberarmen!”
Gevolg is dat ik ineens alleen nog repeteer in shirts met lange mouwen en ik dagelijks midden in de woonkamer voorover gebogen sta om herhaaldelijk, met gewichtjes gekocht bij de plaatselijke drogisterij, mijn arm naar achteren te strekken en weer omlaag te buigen.
Wie in een musical wil spelen, moet pijn leiden.
Opoffering!
Hard werken!
U ziet het, de vakantie voor de cast van Bad Girls was niet makkelijk.
Het was hard werken!
De vakantie was zo druk dat ze eigenlijk geen tijd hadden voor vakantie.
…
Wat ik overigens nog wel even kwijt wilde over vanavond:
We hadden dus de kledingdoorloop.
Dat moment dat we voor het eerst iedereen volledig in de kleding van de show zien.
Dat moment dat Ank haar ‘plaatje’ ineens zichtbaar wordt voor ons.
Ik ga daar natuurlijk niets over vertellen, dan verklap ik een verrassing.
Ik kan alleen maar schrijven wat ongeveer de reactie was van de cast toen we Anks plaatje in levende lijve zagen. Het was iets in de trant van “Wauw!”, “Soo hé!”, “Gaaf!”, “Vet!” en “Hoe doet ze dat toch?”. En dat alles met een sausje van “O wat voelt dit ineens echt… ik heb nu al zin in de show!”