Goed, ik begin me nu toch serieus zorgen te maken!
Ik dacht bij een leuke, enthousiaste amateurvereniging te zitten met hoge ambities.
Tot januari had het daar ook echt alle schijn van.
Tenslotte hadden we vorig jaar een visueel briljante opvoering laten zien. De zang was geweldig en het spel had hilarische en emotionele kunststukjes.
En ook dit jaar leek alles zich in dezelfde lijn te ontwikkelen.
We hadden een zangcoach, een danscaptain een speldocent en een regisseur.
Dat werd nog eens mooi aangevuld met een dame van de kleding, een meneer van de muziek, een productieleider, regieassistent, toneelmeester en een ik-weet-eigenlijk-niet-zo-goed-hoe-haar-taak-heet-Géraldine.
Alle ingrediënten om de gedreven cast naar nog hogere prestaties te drijven dit jaar…
Zou je denken.
Lijkt heel logisch.
Mag je toch vanuit gaan.
Maar gisteren kreeg dit ineens een dramatische wending.
Eigenlijk was gisteren in eerste instantie een ‘gewone’ les.
Terwijl het creatief team nog aan het overleggen was, begon de cast alvast met het maken van foto’s. Dit paste nog mooi in mijn positieve plaatje want zoals u weet krijg je, als je naar een professionele musical gaat, altijd zo’n programmaboekje waarin de spelers worden voorgesteld. Dat doen wij dus ook!
Daarna werd de groep in tweeën gesplitst om maximaal gebruik te kunnen maken van de expertise van Sjors, die ons weer met ons spel kwam helpen, en de expertise van Niels.
Mooi! Bijna professioneel! Passend!
In beide groepen werd gewerkt aan onderdelen van een grotere groepsscene maar er kwamen ook wat scenes voorbij waarin maar een aantal castleden voorkwamen.
Zo werd er weer een scene geoefend met Loes, Annemarie en Jeroen.
Ik geloof dat ik al eens eerder heb vernoemd dat Jeroen het best moeilijk heeft in dit stuk. Ook gisteren kreeg hij er weer flink van langs van de dames. Langs de kant kregen wij steeds meer medelijden met de arme jongen (als u eind juni komt kijken heeft u daar vast ook last van) maar ook dat hoort soms bij deze geweldige hobby die we hebben.
En dus werd alles nog vijf keer herhaald zodat het er goed in zou zitten bij de spelers.
Zoals men dus mag verwachten als we ons niveau van vorig jaar willen behouden of verbeteren…
En ook de dames die ondertussen op eigen initiatief nog een dansje doornamen, het kledingmoment tussen Ank en een aantal spelers, mensen die voor de zekerheid nog even hun tekst doornamen als ze niets te doen hadden, het samenvoegen van alle spelers om die groepsscene goed te ‘zetten’, alles was nog in de lijn der verwachting. Alles wees op verbeteren, het maximale uit ons zelf halen,
Hoge Ambitie!
Tót die laatste 10 minuten van de repetitie.
Tot dat moment dat we even bij elkaar gingen zitten om de laatste aanwijzingen door te nemen.
We bespraken de groepsscene aan het einde van de eerste akte. Een heftige scene met veel mensen, veel tekst en veel emotie.
Sjors had nog wat tips voor specifieke mensen en wat aanwijzingen voor de hele groep.
Dingen die iets groter mochten worden gespeeld, net iets anders op het podium moesten worden gezet of waarin het tempo anders moest worden.
Zo waren er in deze scene bijvoorbeeld best veel mensen boos. In het nummer dat we in de scene zongen moest dus ook de nodige emotie gelegd worden.
Dat is best lastig!
Je moet de juiste melodie zingen, op een specifieke plaats staan, contact houden met je mede castleden, een agressieve houding uitstralen, naar een andere plek lopen, op het goede moment weer inzetten, je tekst richten, en o ja, tussendoor werden ook nog zinnen gesproken door verschillende mensen die precies op elkaar moesten aansluiten want anders begint de muziek alweer.
Best een lastige scene dus met een moeilijk nummer.
Maar als het loopt wordt dat nummer wel één van de klappers van de show!
Een echt pronkstuk.
Áls het loopt…
Gisteren liep het dus niet.
De teksten sloten nog niet op elkaar aan en toen we het zonder muziek wilden zingen zongen we 10 stemmig in plaats van 4 stemmig.
Maar dat is niet erg.
Het is heel lastig om een nummer in te zetten zonder begintoon, zonder begeleidende muziek.
En het is pas januari.
Met onze drive, onze hoge ambitie, wist ik zeker dat we dat nog naar een hoger niveau zouden tillen.
Tót Sjors dus zijn mond open deed…
Eigenlijk wilde hij ons aansporen om vooral die boosheid meer te ervaren. Om in de scene langzaam de boosheid vanuit je tenen naar boven te voelen borrelen en het dan er uit te gooien.
Maar wat hij toen zei deed mijn TheaterRijk-wereld schudden.
Hij zei dat we ons maar even niks van de muziek moesten aantrekken. Dat we ons niet druk moesten maken om de noten. Het ging nu om de emotie. Dat we gewoon die boosheid moesten spelen en dat we dan, als het nu in de repetitie toevallig eens voorkwam, maar gewoon hard en vals mochten doorzingen!
Ja echt!
Onze docent zei dat we VALS mochten zingen!
En wat denk je dat Niels zei? Onze gedreven regisseur?
Precies hetzelfde!
Hij beaamde het!
Laat het maar vals zijn…
Nog even en hij gaat ons zeggen dat de tekst er eigenlijk ook niet toe doet!
…
Het is maar goed dat ik eigenwijs ben.
Dat de cast best eigenwijs is.
Dat wij echt geen genoegen nemen met valse noten in onze voorstelling.
En dat we met de voorstelling mogen zingen met een geweldig orkest.
…
En het is maar goed dat Niels en Sjors eigenlijk gewoon een punt probeerden te maken over het spel en zij u echt geen middelmatige voorstelling willen voorschotelen.
Het komt goed!
Geloof ons!
🙂