Vanavond was weer een spannende repetitie.
Ja ok, momenteel is alles spannend want het is nog maar anderhalve week tot we ons optreden hebben.
Maar vanavond was het weer extra spannend.
(Heb ik nu echt in de eerste drie zinnen al drie keer ‘spannend’ geschreven?… Dan zal het wel waar zijn :))
We repeteerden namelijk vanavond op het grote podium én de mensen van het geluid en licht kwamen kijken wat er van hen verwacht wordt met de show.
Een doorloopje.
En voor de mensen die nog niet zo bekend zijn met het theaterjargon: dat betekent dat we de hele show deden zonder tussen door te stoppen. Als je dus je tekst vergat moest je gewoon doorlopen … eh spelen.
Nu moet ik u eerlijk vertellen dat dát dus niet helemaal gelukt is…
Maar daarover later meer.
Laat ik beginnen bij het begin.
We konden namelijk niet zo maar beginnen op het podium.
Eerst moest een deel van het decor naar beneden gedragen worden.
Het zal u niet verbazen dat het hier vooral om tralies ging.
Ik zag er eerlijk gezegd een beetje tegenop om alles naar beneden te sjouwen aangezien ik me wat ziek, zwak en misselijk voelde maar in het kader van ‘the show must go on’ stond ik om half acht gewoon in de doorgeeflijn.
Toen alles van zaal 21 naar de eerste verdieping was gesjouwd kwam iemand op het briljante idee om daarna de tralies in de lift te zetten. Dus liepen we als een soort gevangenenoptocht achter elkaar aan met de tralies richting de lift.
Het bleek passen en meten.
Eígenlijk was de tralies net wat te hoog.
Eígenlijk paste het net niet.
Eígenlijk hadden we het misschien beter via de trap kunnen doen.
Maar TheaterRijkers zijn niet van het opgeven.
En dus werd er gepast en gemeten.
Geschoven en gebogen.
Gekanteld en gelachen.
Maar uiteindelijk, nadat de lift al 3 x de deur dicht had willen doen met de tralies er nog tussen, ging de eerste tralies naar beneden.
Nog maar 5 te gaan…!
Aangezien de gang door ons redelijk vol stond en we eerst de mevrouw van de bibliotheek blokkeerden en we daarna Babs opsloten werd er iets nieuws bedacht. We zouden via de zaal gaan!
In de Boodschap heb je namelijk een deur bovenin de zaal zitten en van daaruit zouden we via de trappen omlaag kunnen. Makkelijkere treden dan de trap in de foyer.
Zo gezegd, zo gedaan.
En de treden gingen inderdaad redelijk makkelijk
…
nadat we alsnog hadden moeten passen, meten, (schuiven, buigen, kantelen en lachen) om de tralies door de deur van de zaal heen te krijgen.
Ín de zaal was het een feestje.
Niet om onze inspanningen maar omdat de jeugdgroep van TheaterRijk daar nog stond.
Zij hadden net een enorm spetterende voorstelling, Musical Monster, gespeeld voor een volle zaal en ze stonden nog wat na te stuiteren.
Voor we dus goed en wel aan de slag konden op het podium was het al kwart over 8.
Onder toeziend oog van Niels en Eric speelden we op ons gemak de eerste acte
…
En dan bedoel ik echt ‘op ons gemak’!
De eerste acte liep namelijk enorm uit.
Zo erg dat we de tweede acte niet eens af konden spelen.
Ergens halverwege de tweede acte hielden we op en gaf Niels ons nog wat goed advies mee.
En toen stopten we er mee…
En gingen we gewoon naar huis!
…
Nu heb ik er echt wel vertrouwen in dat we de show sneller spelen 30 juni en 1 juli.
Dat u echt niet vier uur lang naar Bad Girls hoeft te kijken.
Daar maak ik me geen zorgen over.
Waar ik me wel zorgen over maak?
Of die techniekmensen halverwege de show niet ineens het licht en geluid uit gaan zetten…