Dat doen we dus nooit meer!
Het is gewoon funest.
Desastreus.
Hopeloos.
Goed, ik heb er niet zo veel over te zeggen maar als ik het bestuur van TheaterRijk 1 advies mag geven:
Schaf Carnaval af!
Of schaf in ieder geval de Carnavalsvakantie af!
De volwassenen kunnen er gewoon niet mee omgaan!
Vanavond begonnen we het eerste half uur gezamenlijk voor we in groepen uiteen zouden gaan met Niels en Eric.
In dat halve uur wilde Niels twee dingen doen: het prachtige nummer van Margret nog eens doornemen op zang en spel en het laatste dramatische nummer van de eerste akte herhalen.
We begonnen met het nummer van Margret. Normaal een kippenvelmomentje maar deze avond een drama. Niet door Margret hoor, zelfs al zou die het willen kan ze niks ‘lelijk’ zingen. Nee, het waren de gevangenen die achter haar stonden.
Bij de eerste poging bleek al dat niet iedereen die dezelfde partij zong ook dezelfde noten zong.
Om heel eerlijk te zijn had ik hier zelf ook last van. Zo veel ‘last’ dat ik Niels waarschijnlijk nogal schaapachtig heb aangekeken toen hij vroeg of we nog wisten wanneer we naar voren moesten stappen.
Aangezien de gevangenen leden aan een soort van Carnavalsvergeetachtigheid deed Niels nog eens voor wat we al hadden moeten weten.
Een volgende poging had echter dezelfde uitkomst als daarvoor. Op de juiste woorden deed niemand een stap naar voren! Het enige verschil was nu dat Niels ons wat ontmoedigd aan stond te kijken toen we, te laat, alsnog naar voren kwamen.
Weer twee pogingen later waren er dan toch drie of vier man die een stap hadden gezet maar zelf stond ik nog steeds in totale verwarring om me heen te kijken. Waar ik normaal een ingewikkelde Daisy-dans in 5 minuten in mijn hoofd heb, wilden deze twee stappen niet beklijven.
En ik had niet eens Carnaval gevierd!
Niels gaf het nu toch op en ging door naar het slotnummer van de eerste akte.
Eigenlijk was de start van die oefening al tekenend voor het verloop.
Niels vroeg ons op onze positie te gaan staan en om mij heen zag ik vragende gezichten. Ineens werden er weer scripts bij gepakt en gingen mensen smoezen met elkaar.
Zaten we hier nog in onze cel?
Of stonden we al in een lijn?
Dat was toch in dit nummer?
Wanneer gingen we dan in die lijn?
Halve cirkel? Hoezo halve cirkel?
Toen we begonnen te zingen was de chaos compleet.
Waar ‘boos’ ingezet moest worden klonken maar een paar stemmen.
Teksten werden verwisseld en vergeten.
In de samenzang ging ik steeds harder zingen omdat ik mijn partij er helemaal niet doorheen hoorde. Waar was de rest? Of zong ik nu gewoon als enige fout?
Toen de gesproken teksten moesten worden geschreeuwd bleef het angstvallig stil.
Het was wel duidelijk dat dit niks meer werd.
De Carnavalsvakantie had zijn schade aangericht.
De volwassenen waren terug bij af!
Nu denkt u misschien dat Niels gefrustreerd naar huis is gegaan.
Ik geloof dat dat niet het geval was.
De rest van de repetitie hebben we namelijk heel hard gewerkt. Een groep ging met Niels aan scenes werken en anderen met muzikale Eric aan een nummer.
Ineens was er weer bedrijvigheid, bevlogenheid, energie.
Als mensen even niks te doen hadden zaten ze dat verfoeide slotnummer te oefenen.
De PR werd besproken.
Stempartijen werden geoefend.
Plannen werden gemaakt.
En tot slot namen we dankzij Eric een koorpartij op met een heuze, indrukwekkende microfoon.
(Ja, dat klinkt misschien een beetje raar voor een groep die elk jaar optreedt met microfoons maar dit was zo’n grote op een hoge standaard die het geluid uit de hele ruimte oppikte. Best een indrukwekkend ding. Zo indrukwekkend dat sommige mensen er zelfs wat bang van waren…)
Eigenlijk viel het dus best wel mee.
Niels verliet lachend de ruimte en de cast ook!
Eigenlijk was het dus een hele goede repetitie…
We hadden alleen wat opstartproblemen…
Met dank aan de Carnavalsvakantie!