Ik dacht dat ik de enige was.
De enige vrouw op aarde die eigenlijk geen echte vrouw is.
Een nepvrouw.
Ik dácht dat ik de enige was maar gisteren ontdekte ik dat er meer zijn!
Gisteren hadden we namelijk een repetitie met zoals gewoonlijk twee onderdelen: dans en zang.
Normaal vind ik dans altijd erg leuk. Goed, ik ben geen elegante ballerina, meer een waggelend nijlpaard, maar ik vind het wel erg leuk om te doen.
Maar gisteravond was het ‘dans’ gedeelte wat aangepast. En ik wist dat al een hele week. Een hele week om er tegenop te zien naar uit te kijken.
Vorige week kondigde Linda namelijk aan dat we allemaal schoenen met hakken mee moesten nemen. Niet van die lekkere instappers waarbij je hiel net van de grond komt zodat het iets eleganter is dan een sportschoen. Nee, echte hakken van toch zeker 7 cm of zo.
Het dansen werd namelijk looptraining… of schrijdtraining?… Catwalktraining?
Nou ja, we moesten in ieder geval oefenen in het gracieus lopen op hoge hakken.
En dat is dus echt een uitdaging voor mij.
Ik heb namelijk al eens eerder voor een musical op hakken moeten lopen. Als ik nu nog wel eens terug kijk naar de beelden die toen zijn gemaakt springt gewoon het ongemak van het scherm.
Maar dit jaar mag dat dus absoluut niet.
Dit jaar zijn we welgesteld, Frans, vrouwelijk, elegant, sierlijk ,bevallig, koket.
Eigenlijk dus alles wat ik niet ben.
(Het heet niet voor niks ‘toneel spelen’ zullen we maar denken)
In gedachte zag ik al hoe al mijn mede-castleden zwierig door de zaal zouden lopen en ik daar, al wapperend met mijn armen om maar niet om te vallen, achteraan bonkte.
Misschien werd het toch echt tijd voor een andere hobby… iets met voetbalschoenen of zo?
Voor de repetitie begon kreeg ik echter al een bemoedigend appje.
Een mede-castlid die in mijn ogen erg vrouwelijk en stijlvol is appte me dat ze wankel door het huis liep om haar hakkenschoenen uit te proberen. Ik kreeg ietwat hoop. Misschien zou ik toch niet de enige vreemde vrouw zijn.
Daarnaast bood ze ook nog aan dat ik op haar mocht leunen als het echt niet ging. Ik werd er bijna emotioneel van. Wat hebben we toch een geweldige groep.
Toen de repetitie begon keek ik eens naar die groep dames die allemaal hun schoenen aan het aantrekken waren.
Er hing een apart sfeertje. Een soort opgewondenheid, hilariteit. Er werd meer gekletst dan anders en veel gegiecheld.
Ik durfde het nog niet met zekerheid te zeggen maar het leek alsof er meer mensen zenuwachtig waren voor het lopen op hakken.
Linda zette ons op een rijtje aan de andere kant van de zaal. En tegen de tijd dat iedereen daar stond wist ik het zeker: Ik was niet de enige nepvrouw.
Er werd geschuifeld en er werden dingen geroepen over dansschoenen die al jaren in de kast stonden, geleende hakken, pijnlijke tenen en de vraag werd gesteld waarom vrouwen dit zichzelf eigenlijk aandoen. Er was zelfs 1 persoon bij die nog nooit op hakken had gelopen. Onze benjamin van de groep, Roos, deed namelijk haar eerste stapjes op haar (geleende) hakken.
Vol trots zagen we hoe ze van waggelend overging naar lopen.
Maar niet alleen Roos leerde lopen.
Ook de overige dames leerden bij. (Nou ja, allemaal behalve Tamara dan, die kennelijk geboren is op hakken.)
We leerden over soorten hakken, het vastklemmen van te grote schoenen, over hakken of tenen eerst, grote of kleine passen en over de houding van je hoofd, schouders, heupen en natuurlijk billen en borsten.
Maar ook keken we naar hoe een dienstmeid loopt.
Of een dame van 65.
Wat was het verschil als Myrthe haar neus 2 cm lager hield?
En waarom ging Nienke tijdens het lopen omhoog en omlaag en Linda niet?
Voor we het wisten hadden we een halve marathon er op zitten en kwam Niels alweer binnen voor het zanggedeelte.
Ik durf het bijna niet te zeggen maar aan het einde van het ‘dansen’ leek iedereen zich zekerder op zijn hakken te bewegen. Niemand is gevallen en zelfs ik kon lopen zonder als een koorddanser met mijn armen te zwaaien.
Misschien was ik toch eigenlijk wel een ietsiepietsie beetje een echte vrouw?
Maar eerlijk is eerlijk, het was voor iedereen (behalve uiteraard Tamara) een ontlading om de hakken daarna ook weer uit te mogen doen. Want wat een ondingen zijn het eigenlijk!
Het is vast een man met sadistische trekjes geweest die heeft bedacht dat vrouwen zo lang op hun tenen moeten lopen!