Deze week begonnen wij met een goedmakertje.

We hadden namelijk eerst een uur zang en daarna twee uur dansen.
En ja, u raadt het al:
Natuurlijk kwam bij zang het 10 stemmig in plaats van 4 stemmige stuk van vorige week weer terug.
U weet wel, dat nummer dat een klapper van de show gaat worden.
Nou, deze week lieten we gelijk even horen hoe sterk de volwassenen zijn in samenzang want het nummer ging in één keer goed!
En ja, dan klinkt het dus echt indrukwekkend.
Dan is het heftig.
Mooi.
Een reden om 30 juni of 1 juli naar de show te komen kijken!
(In CC de Boodschap in Rijen)

Daarna deden we een nieuw nummer. Het eerste nummer van na de pauze.
Een totaal contrast met het nummer waar we de eerste akte mee afsluiten.
Zoals gelijk bij de eerste poging te merken was had iedereen thuis geoefend. Ikzelf kende de tekst en melodie van mijn partij al helemaal uit mijn hoofd. Het is namelijk een heerlijk nummer om te zingen en ligt goed in het gehoor.
Toch moet ik bekennen dat ik de eerste keer niet zo goed mee zong.
Het nummer begint namelijk met een solozangeres, Margret.
Als u naar vorige shows van ons bent geweest herinnert u zich haar vast wel als bijvoorbeeld die schoonmaakster die zo mooi kon zingen, het geestelijk gestoorde fotomodel of als de heks van vorig jaar (ja, het is een veelzijdig typje).

Maar goed, vanavond zette Margret dus haar solo deel in.
Ze moest heel zacht beginnen omdat het een gevoelig nummer is. Nu wist ik dat ze geweldig kan ‘uithalen’ in een nummer maar ze kan dus ook heel mooi en gevoelig zacht zingen.
Dus toen ze zo zong was ik opnieuw diep onder de indruk van haar.
Ik wilde helemaal niet mee zingen.
Ik wilde alleen maar luisteren.
Bijna had ik er spijt van dat ik in deze productie meedraaide.
Bijna had ik liever het publiek geweest.
Het was prachtig.
Zij was prachtig.
Echt een reden om 30 juni of 1 juli naar de show te komen kijken!
(In CC de Boodschap in Rijen :))

Nadat we er dus voor hadden gezorgd dat onze zwangere zangcoach vannacht weer goed zou kunnen slapen (dat heeft ze hard verdiend en waarschijnlijk ook hard nodig) gingen we verder met onze zwangere Danscaptain.

Er stonden twee dansen op de planning. Niet iedereen hoefde daarin mee te dansen maar velen bleven nog even hangen om mee te kijken of gezellig te kletsen beneden in de foyer.

De eerste dans was een dans die we al voor een deel hadden staan. Het was dus in eerst instantie heel veel oefenen. In het blog van november, Streng, heb ik u over die dans verteld, die coördinatieoefening waarbij je met je ene hand op de tafel moet tikken en met de ander heen en weer moet wrijven? En dat je dan voor de lol ook nog je voeten moet bewegen?
Nou, die ging dus echt als een tierelier.
Zo zie je maar weer dat een dans in eerst instantie onmogelijk kan lijken maar dat je het een paar maanden later in je dromen nog kan dansen.

Alhoewel

Bij die stap-stap-stap-stap-spring-beenomhoog-gezichtnaarpubliek-draai-enneer-beweging van 8 tellen kwam ik nog steeds twee tellen te kort…

Maar goed.
Het was dus veel herhalen.
En onze Danscaptain was weer lekker streng.
Als er iemand niet lachte moest het dansje gewoon opnieuw.
Binnen een kwartier liepen de straaltjes zweet dus al langs mijn gezicht.

Maar toen gebeurde er iets vreemds.
Een aparte dynamiek in de groep zeg maar.

In feite had ik die bui al moeten zien aankomen toen bij het zingen er een kritische, we-halen-het-onderste-uit-de-kan-discussie van Inge  kwam over of het nu weg gaan was, weggaan of misschien toch we gaan.
Bij dans ging deze bui over in regelrechte muiterij toen Linda gewoon uit pure baldadigheid, op het moment dat mijn spieren eigenlijk al naar huis wilden, bewust, ja bewúst, niet glimlachend de dans in ging.
En dus moest ie weer overnieuw.
Nog een keer!
Sterker nog, nadat we het nummer tot in den treure hadden geoefend, een nieuw deel erbij hadden geleerd en de Danscaptain tevreden was over onze prestaties vroeg Margret ook nog eens:
“Kunnen we het nog 1 keer doen?…
Om het niet meer te vergeten!

Het was echt een vreemde bui!
Maar wel een hele vette dans.
Ik bedoel maar: walsende cipiers, dat zie je toch niet vaak!
Alleen dat al is een reden om 30 juni of 1 juli naar de show te komen kijken!

(In Rijen, in CC de Boodschap)

 

Als laatste werd deze avond een nieuwe dans doorgenomen. Dit was een dans met vier personen en ik was een van die gelukkigen.
Zo’n dans waarin Jeroen het dus heel moeilijk krijgt.
Zo’n dans waarin we zingen over Gebonden zijn maar niet ge….
Eh…
Nou ja…. Over dames die dus lang in de gevangenis zitten…
Zonder mannen….
En dus zonder…
Ehhh…
Ze missen dus…
Eh nou ja… wat je dus normaal met mannen kan doen…

Weet je wat: kom maar gewoon kijken op 30 juni of 1 juli want die taal ga ik dus echt niet gebruiken. Dat is te schunnig voor woorden.
En zo ben ik gewoon niet.

O verdorie!
Op 30 juni en 1 juli zal ik het toch echt moeten zeggen!
Hard op.
Vol overtuiging!

 

Komt u kijken?

😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *