Dertien vrouwen in één ruimte…
Dat moest natuurlijk een keertje fout gaan.
En ja hoor, gisteren was het al zover!
We hebben nog 10 maanden te gaan maar de provocaties en woordenwisselingen vlogen ons nu al om de oren.
Gisteren begonnen we de repetitie met een creatief overleg. Een aantal werkgroepen vertelden over hun plannen voor Treize Femmes.
Ik vind dat altijd een spannend en leuk moment.
Ik ben zelf namelijk redelijk creatief maar niet zo goed in… nou ja, hoe zeg je dat… concepten bedenken, plaatjes schetsen?
Dat wat bijvoorbeeld Ank en Sjors heel goed kunnen.
Ank nam namelijk met ons door hoe ze iedereen gekleed wilde zien in de show. Per persoon had ze een tabblad in haar map waar, net als vorig jaar, een soort moodboard in stond. Dit jaar was Ank echter nog een stapje verder gegaan. Ze had van iedereen een 2d ontwerp op schaal gemaakt… met flapjes!
Ja, flapjes!
In haar map had ze dus bijvoorbeeld een mini versie van mij, op schaal getekend (o jee, ik moet toch echt nog wat killootjes afvallen).
Die mini versie had een jasje aan van stof… en dat jasje (lees: flapje) kon open en dan zag je wat mijn mini er onder aanhad.
Hoe cool is dat!
En ineens kwamen de karakters weer een stukje meer tot leven.
Ineens voelden we weer meer de sfeer van 1958.
Want in die tijd speelt ons verhaal zich dus af.
En dat bedoel ik dus met concepten bedenken of plaatjes schetsen.
Wat Sjors dus gisteren ook weer deed.
Hij deelde met ons tijdens het creatieve overleg de ideeën over het decor.
Eerlijk is eerlijk, het was geen map met flapjes maar Sjors bleek weer andere kwaliteiten te hebben. Hij had voor ons een schilderij gemaakt.
Eigenlijk was het ook een soort moodboard maar dan op een houten raampje gespannen. Hij had gebruik gemaakt van verschillende technieken om de sfeer van het Franse landhuis weer te geven. Er was nog wel kort wat discussie over de ‘leesbaarheid’ van de instrumenten van de band maar dit mocht de pret niet drukken. Het eind jaren 50, franse en chique straalde je tegemoet.
Het was een inspirerend en effectief overleg.
Na het overleg werd nog wat kleding gepast en speelden we 2 nieuwe scenes waarbij Tamara zittend een boodschap deed, de voordeur niet 1 x maar 5 x achter elkaar dicht viel, Roos ging staan als de rest ging zitten en Annemarie een prachtig, gevoelig liedje zong.
Als je het zo leest dus een zorgeloze avond.
Maar ik zei het in het begin al: 13 vrouwen bij elkaar, provocaties en woordenwisselingen!
Alleen waren het eigenlijk de dames helemaal niet die voor de wrijving zorgden.
Het waren de heren!
Sjors maakte bijvoorbeeld Linda tot vervelens toe aan het huilen, provoceerde Ank door op de achterkant van haar moodboard te schrijven en daagde ons uit door uitspraken te doen over hoeveel vrouwen er nodig zijn om een medespeelster op te tillen.
En dan was er ook nog Eric. Kent u Eric nog van vorig jaar? De man die alles weet van muziek. De man die met subtiele bewegingen een koor sneller of langzamer kan laten zingen (…als ze naar hem kijken). De man die vorig jaar de geweldige band leidde.
Nou, we zijn dus in de gelukkige omstandigheid dat Eric dit jaar het ensemble gaat leiden (klinkt wel Franser dan band hè?).
Maar deze heer begon dus gisteren gelijk al een woordenwisseling met Ank over de kleding van het ensemble. En niet gewoon een ideetje opperen, nee, ronduit tegen de plannen van Ank in gaan. Nu kennen Ank en Eric elkaar gelukkig al wel langer maar we waren toch blij dat Tamara er tussenin zat. En alsof het nog niet genoeg was vond Eric ook nog dat de piano niet uit de juiste tijd was en schafte hij voor dit jaar ook nog onze geliefde vamps af!
Wat is dat toch met die mannen?
Ze zouden wat meer als ‘ons vrouwen’ moeten zijn!
Linda heeft gewoon een geciviliseerde discussie met Ank over kleuren haar en haarbanden.
Roos en Tamara vangen Annemarie wel op als ze even wankel op haar voeten staat.
Ingrid speelt gewoon even 3 rollen als mensen niet bij de repetitie kunnen zijn.
Niks uitdagen…
Niks provoceren…
Heerlijk zo’n vrouwengroep!