Onze laatste repetitie, mijn laatste blog.
Ik weet het, het klinkt dramatisch maar het is een feit:
Onze laatste woensdagavond voor ons optreden is geweest en hierna houden de repetities voor Bad Girls, de musical op!
Ik merk dan ook dat ik een soort afsluitend blog wil schrijven met superlatieven over hoe geweldig het was. Ik wil nog één keer laten zien hoe gaaf het is om met TheaterRijk mee te mogen doen. Nog één keer bewijzen wat een fijne groep we hebben, hoe leuk de lessen zijn, hoe fantastisch het verhaal is.
Maar op het moment dat mijn vingers dan boven de letters op mijn toetsenbord hangen komt er niks.
Want het is niet te beschrijven.
Je moet het gewoon meemaken.
Dus doe ik in dit laatste blog maar waar ik goed in ben: ik deel nog even wat momenten van de repetities van dit jaar. Ja, u leest het goed, van dit jaar.
Er zijn namelijk nog zoveel dingen gebeurd die niet altijd zijn terug gekomen in mijn blog.
Je kunt hiervoor de schuld geven aan mijn ietwat uitgebreide schrijfstijl maar laten we vooral geen schuldige zoeken. Het is gewoon zo.
En als ik dan begin met ‘delen’ moet ik wel beginnen met Niels.
Want onze regisseur is zo gedreven! Niet alleen heeft hij het stuk vol passie begeleid, ook heeft hij ons nog dingen geleerd, bijvoorbeeld het verschil tussen kopstem en borststem. En zo legde hij vanavond nog uit wat Italianen is. Eigenlijk houdt dat in dat je het stuk doorspeelt maar dan versneld. Linda verwoorde dat nog zo mooi door te zeggen dat het is alsof je een film doorspoelt en je dan kunt kiezen tussen 4x, 8x, 16x, 32x, enz. Zij koos voor 8. Zelf zat ik eigenlijk in eerste instantie meer te denken aan dat knopje op de cassetterecorder waarmee je je bandje vooruit spoelt… maar ja, ik ben dan ook al een stuk ouder dan Linda.
Niels is overigens niet alleen gedreven en kundig. Hij kan soms ook onverwachts grappig uit de hoek komen. Alhoewel ik dit seizoen nog niet heb kunnen ontdekken of dat bewust of onbewust is 🙂
Neem nou dat moment dat Inge hem hoorde zeggen tegen Mike ‘dat hij het moet laten lopen’…? Of die repetitie waarbij het eerst uur Ank met een aantal mensen wat moest bespreken over de kleding en de rest dus een tijd niets te doen had. Niels wilde daarna nog even een mededeling doen en begon toen met te zeggen “Voordat we de pauze in gaan…”
En net zo als ik niet om Niels heen kan in dit blog, kan ik natuurlijk ook niet om de cast heen. Want ook daar zag ik veel passie en plezier.
Helaas waren er minder leuke momenten in privé situaties en moesten we afscheid nemen van twee leden die ons gingen verlaten.
Gelukkig waren er ook veel leuke en ontroerende momenten:
- Het gevoelige zingen van Annemarie waardoor sommige leden even een momentje voor zichzelf moesten nemen.
- Nienke die enthousiast roept dat ze een Nissan heeft als de mevrouw van de Boodschap komt vertellen dat zo’n Nissan verkeerd geparkeerd staat en dat Nienke dan pas bedenkt dat ze met de fiets was.
- Roos die zich wat ongemakkelijk voelde bij een dansje en Daisy die maar bleef roepen “Lachen Roos!”
- Het komische gezicht van Ben tijdens het dansen.
- Margret die ineens super chique op de repetitie verschijnt en dan doet alsof ze net van een borrel komt…
- Dennis die een poging doet op bevallige wijze de piano te verschuiven voor Niels.
- De prachtige snik van Marlene in haar ‘countrynummer’.
- Loes en Annemarie die uit hun comfortzone worden gehaald tijdens het dansen.
- Inge die maar niet kon onthouden welke kant haar bezem toch op moest.
- Het smokkelen van Margret bij de draai in een dans, nou ja, eigenlijk van iedereen behalve Nienke.
- Linda die op de geweldige dans van Niels (3 pasjes naar voren) een tweede helft verzint: 3 pasjes naar achteren.
- Het gejuich dat opklinkt in de groep als Marlene vertelt dat de vliezen van Daisy zijn gebroken.
- …
U snapt het denk ik wel. Te veel momenten om allemaal op te noemen. Je had er gewoon echt bij moeten zijn…
En dat was het dan, het laatste blog. Met deze laatste tekst neem ik afscheid van u, nemen wíj afscheid van u.
Met de tranen brandend achter mijn oogleden wil ik al onze volgers bedanken voor het lezen en delen van onze verhalen. Ik wil Ank bedanken dat ze ons in zulke prachtige kleren steekt en Eric omdat hij ons begeleidt met geweldige muziek. Ik wil de Boodschap bedanken voor …
Wacht even…
…
Waar ben ik nu mee bezig?
Zit ik hier mijn afscheidswoordje te schrijven terwijl we elkaar nog dit weekend gaan zien.
Want u bent u er toch gewoon bij zaterdag om 19.30 uur in CC de Boodschap?
Of zondag om 14.30 uur in CC de Boodschap?
Niks geen afscheid dus.
Niks geen tranen.
Geen ‘Bedankt’ maar ‘Tot straks’.
Dat afscheidspraatje doe ik dan wel na de show, aan de bar.
Goed?
Zie ik u daar!
(p.s. als het nu echt niet meer lukt om vooraf een kaartje te bestellen is er natuurlijk ook de mogelijkheid om aan de deur nog een kaartje te kopen. Kom dan wel op tijd want anders grijpt u misschien net naast het laatste kaartje! De kaartverkoop op de dag zelf is vanaf een uur voor de voorstelling)