Vandaag moeten we het even hebben over blessures.
Musical spelen is namelijk een hele blessuregevoelige activiteit.
En daarmee bedoel ik niet dat je er veel blessures door oploopt hoor (alhoewel ik in mijn ‘musical carrière’ al wel eens bont en blauw ben geduwd door een medediva die me omver walste en heb ik ook al eens problemen met mijn stuitje gehad omdat weer een andere diva me achterover trok … mmm, wacht eens… ik geloof dat ik een thema begin te zien…).
Nee, ik bedoel dus dat als je al een blessure hebt, je dit gegarandeerd tijdens het musicalspelen gaat voelen.
Klinkt cryptisch?
Ik zal een paar voorbeelden geven van vanavond.
Neem nu Roos. Een frisse jonge meid in ons gezelschap.
Die zou alles fluitend mee moeten kunnen doen… als ze in haar goeie doen is.
Maar gisteren had ze dus een blessure.
Nu is Roos ook een hele stoere meid, een bikkel. Ze heeft dus de hele repetitie haar pijn verbeten en gewoon meegedaan. Velen van mijn mede-castleden zullen nu dan ook misschien ietwat verbaasd dit stuk lezen.
Maar inderdaad dus. Ook al zag je het niet direct aan Roos, ze leed helse pijnen.
Roos had namelijk een paar dagen voor de repetitie relatief nieuwe schoenen gedragen. Van die sportieve dingen waar je geen sok of een heel laag sokje in draagt.
En daar was het dus fout gegaan!
Ze had enorme brandplekken opgelopen.
Nou ja, enorme brandplekken… een soort van 1 centimeter grote schuurplekken… een blaar misschien.
En dan op beide hielen hè!
En daar liep ze mee tijdens een dansrepetitie.
Kunt u het zich voorstellen?
Het prikkende, branderige gevoel dat ze bij het douchen eerder had gevoeld was in het níet gevallen bij de sensaties tijdens het snelle dansje van Een perspectief wenkt!
Stoer.
Een bikkel.
Maar zo zijn wij amateurmusicalsterren.
Want ook over Lisa kan ik u zo’n verhaal vertellen.
Lisa is ook al zo’n jong ding. Goed, niet zo jong als Roos maar nog behoorlijk piep.
Ook Lisa had het zwaar vanavond.
In het eerste uur hadden we namelijk zangrepetitie. Annemarie, onze zangcoach, had er net een lekkere relaxte vakantie op zitten dus al snel ging de zweep er over. We begonnen met het mooie nummer van Margret omdat Annemarie schijnbaar ergens (In een blog?) gelezen had dat dat de vorige keer niet zo goed gelopen was…
Nog voor Annemarie echter begonnen was aan het inzingen begon Lisa al te blaffen…
Bij welke blessure dat hoort?
Griep!
Lisa had de griep gehad en kon nog net genoeg adem vinden om de trap op te lopen, een nummer mee zingen bleek een te grote uitdaging. Gelukkig focuste Annemarie zich deze avond vooral op de mezzo’s dus kwam Lisa bij de alten wat tot rust.
Maar ze deed het!
Ze was er!
Blessure of geen blessure!
…
Ok, blaren, griep… niet echt blessures denkt u nu waarschijnlijk.
Maar wat dacht u dan van Daisy, onze hoogzwangere danscaptain? Zij kwam op de repetitie, moest eerst eten omdat ze door haar blessure meer honger had en kon vervolgens de dansjes niet meer voordoen omdat ze te veel last had van de bijverschijnselen.
Blessure: Zwanger.
Nee?
Ook niet?
…
Tennisarm?
Ja, ik heb een tennisarm!
En u kunt zeggen wat u wilt maar dat vind ik een echte blessure.
Het voelt in ieder geval als een echte blessure!
Niet dat ik hem tijdens het tennissen heb opgelopen hoor. Iets met een deur waar ik tussen kwam te zitten met mijn arm en zo.
Maar goed, we gingen gisteren dus dansen.
En we oefenden Een perspectief wenkt.
Ik heb u al eens verteld over die dans, al twee keer geloof ik. Die van die coördinatieoefening waarbij je met je ene hand op de tafel moet tikken en met de ander heen en weer moet wrijven en dan ook nog iets met je benen moet doen?
Hoe dan ook, deze avond leerden we het laatste stukje.
Veel handbewegingen.
Voor het lijf, op borsthoogte.
Veel gestrekte armen en met de polsen draaien.
Strakke bewegingen.
Nu is het zo dat als je zo’n dansje wilt leren, je de bewegingen gewoon vaak moet herhalen. Ergens in je hersenen wordt er dan een soort blauwdruk opgeslagen.
Dat werkt minder goed als je er alleen maar naar kijkt hoe anderen het doen.
Dus deed ik gisteren gewoon mee.
Ook ik ben een bikkel!
En vertrouw mij maar op mijn woord als ik vertel dat het best zeer doet met een tennisarm als je strakke bewegingen met gestrekte armen voor de borst moet maken. Zeker als je al twee weken lang door je fysiotherapeut wordt lek geprikt met dry needling (ik zal hier niet te veel over doorgaan want het is niet leuk om te zien maar het is een behandeling met lange naalden waarmee de waarschijnlijk toch wat sadistisch aangelegde fysiotherapeut 😉 in je spieren zit te pulken).
Nu ik dit schrijf bedenk ik me ineens dat ik helemaal niet aan die fysiotherapeut gevraagd heb of ik deze bewegingen wel mag doen. Zou het eigenlijk wel goed zijn voor mijn blessure?
Ben ik niet gewoon mijn gezondheid aan het opofferen voor de musical?
Maak ik met mijn bikkelhouding en mijn liefde voor het amateurvak, niet meer kapot dan me lief is?
Maar ja, zo ben ik.
Zo zijn wij!
Wij doen alles voor de musical.
Wij doen alles voor u!
Alles voor ons publiek!
Bikkels zijn we!
(en dan ga ik nu denk ik even zielig op de bank liggen en mijn fysiotherapeut bellen…)