






“Hoe bevalt de nieuwe regisseur eigenlijk?” vroeg een vriendin mij laatst.
Enthousiast vertelde ik over hoe inspirerend ik Sjors vond. Hoe hij duidelijk wist wat hij wilde maar daarnaast ook de vrijheid bood om zelf met dingen te komen. Hoe hij dingen voor kon doen maar jou ook het gevoel gaf dat wat jij deed helemaal goed was. Tot nu toe zorgde hij voor een goede sfeer vol vertrouwen.
Maar gisteravond vroeg ik mij af of ik niet te vroeg had gesproken.
Gisteravond ging ik twijfelen!
Op zich klinkt dat misschien raar als je weet dat we gisteren de hele avond zang hadden.
De les begon met Annemarie die in een sneltreinvaart vier nummers wilde doornemen (waarbij we van haar niet als een trein door mochten denderen).
Daarna kwam Niels die de rest van de avond invulde en gelijk maar even alle nummers van de hele musical wilde doornemen!
Geen Sjors dus.
Niks aan de hand, zou je zeggen.
Tot Niels met het eerste nummer begon.
Het leek zo onschuldig.
Lisa, Miranda C en Danielle begonnen zenuwachtig maar daadkrachtig aan hun Franse nummer. Het was even stoeien met wie welke zin ging zingen en natuurlijk ook met de Franse uitspraak in het nummer. Want niet iedereen in de groep blijkt dus vloeiend Frans te spreken. Sterker nog, ik geloof dat niemand van ons echt Frans spreekt.
Bij de zin ‘une part de bonheur’ leek het of een bekende zangeres in haar versie het woord ‘une’ uitsprak als ‘anne’. Al snel werd dit bij de Treize Femmes ‘ah nee’. Gelukkig wist Niels daar weer Frans van te maken en ging de repetitie verder met het indelen van de zinnen.
En terwijl Niels hierover een nieuw voorstel deed gebeurde het!
De piano begon te praten!
Ja echt.
Ineens hoorde we een stem vanuit de richting van de piano.
Niels reageerde vliegensvlug maar hij was natuurlijk al te laat.
Wij allemaal zagen hem aan zijn telefoon zitten.
Het was zijn telefoon waaruit de stem gekomen was!
Een zenuwachtig lachje ging op in de groep.
Wat had die stem nou gezegd?
Iets over inzingen?
En wie was die stem?
Had het niet heel erg als Sjors geklonken?
…
Zat Sjors nu gewoon stiekem via de telefoon van Niels onze hele repetitie mee te volgen?
Als een soort Big Brother meeluisteren of we het wel goed doen?
En het leek of Niels daarna zijn telefoon uitzette… maar was dat ook echt zo?
Niels ging vervolgens verder met het repeteren alsof er niks was gebeurd. Na nog wat giecheltjes deden wij dat ook.
Je moet er tenslotte op vertrouwen dat Sjors óns vertrouwt. Toch?
…
Dus voor Sjors, en al onze trouwe lezers die er gisteren niet bij waren:
De repetitie is geweldig verlopen!
We hebben zo goed als alle nummers even doorgenomen. De groepsstukken waren goed geoefend en de solonummers die we al mochten horen klonken nu al indrukwekkend.
Annemarie haar nummer klonk prachtig kwetsbaar met het pianospel van Niels.
Tamara was nog wat onzeker over haar zang maar de overige 12 dames waren enorm onder de indruk van haar.
Nienke, die al weken ruzie maakt met haar blaasontsteking, zag ineens een zwarte kat (we vragen ons af hoe zwaar haar medicatie momenteel is).
Roos zong haar lied nog een tweede keer maar dan een halfje hoger en vond dat haar nummer ineens heel anders klonk (waarop Niels droog zei: “Klopt, het is een andere toonsoort”).
Myrthe vond zelf haar nummer ‘helemaal niet raar klinken’.
En een heel snel nummer met de titel ‘Wie heeft het gedaan’ zongen we met twee vingers in de neus… eh mond… om de articulatie te verbeteren.
O ja, en Miranda M, die al die mooie foto’s maakt voor dit blog, hing nog even met haar camera in het drumstel.
Ik wil niet opscheppen maar doe het toch:
Wij zijn echt goed bezig!