Vandaag werden we voorgesteld aan Eric.
Eric is de man die de band gaat leiden tijdens de voorstelling.
De man die de sfeer van het stuk helpt zetten.
De man die er voor gaat zorgen dat onze zang nóg mooier bij u binnenkomt.
Een briljante man.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat briljant in mijn ogen al is dat iemand gewoon achter een piano gaat zitten en spontaan van bladmuziek een stuk begint te spelen.
Ikzelf kom niet veel verder dan dat muzieknoten zwarte bolletjes zijn en dat een piano zwarte blokjes heeft… en op de een of andere manier moet je dat combineren… met twee handen!
Maar hoe dan ook, de briljante man liet gelijk even zien dat hij nog briljanter was dan ik al dacht. Hij begon de repetitie namelijk meteen met het gooien van wat ingewikkelde termen…
om ons gerust te stellen.
Misschien moet ik dit even wat duidelijker uitleggen:
Ziet u, de volwassenen van TheaterRijk zijn aan hun 8e productie bezig. Tot Bad Girls hadden zij nog nooit met live muziek een show op de planken gezet.
Als u dit jaar komt kijken maakt u dus iets unieks mee.
Dit jaar spelen we namelijk met een band (wie wil dat nu niet zien en horen?).
Een band onder leiding van Eric.
Nu lijkt dat misschien een detail maar voor de meesten in de cast is dit behoorlijk spannend. Nee, niet omdat het om Eric gaat maar als zingen gewoon een leuke hobby is maar je niet zo veel verstand hebt van (blad)muziek kan een band behoorlijk intimiderend zijn.
Zelf heb ik in het verleden wel eens bij een andere hobby een paar liedjes mogen mee zingen met een pianist. De man was ‘ingevlogen’ voor een voorstelling en was voor mij dus een totaal onbekende (= spannend voor een verlegen iemand).
We konden vooraf maar één keer samen oefenen (= spannend voor een perfectionist).
Hij bleek mij te moeten volgen met zijn spel en ik niet hem (= spannend voor een pleaser).
Het lied klonk ineens heel anders dan wat we hadden geoefend (= spannend voor een controlefreak).
En tijdens de voorstelling bleek de goede man ook nog eens menselijk en dus maakte hij een fout (= héél spannend!)
Dus ja,
Ik was één van die castleden die het spelen met een band spannend vond.
En dus voor die nerveuze groep mensen begon Eric met het uitleggen hoe het werkt om met een band te zingen.
Op zijn briljante manier.
Om ons gerust te stellen.
Maar of dat nu helemaal werkte?
Zo begon hij met uit te leggen dat de band dus ‘niet elk pingetje speelt’. Als je dus thuis gewend was om met een cd van een andere groep mee te zingen kon het best wel eens zijn dat je jezelf had aangeleerd om bij een bepaald geluidje in de muziek, een pingetje of zo, in te zetten.
Dat moest je dus vergeten!
Waar je dan wel op moest letten vertelde Eric niet en de spanning begon in mijn hoofd wat toe te nemen. Ik nam me echter voor rustig te blijven omdat hij vast later in zijn verhaal nog zou uitleggen waar we dan wel op moesten wachten.
Daarna legde Eric uit dat hij dus zou aangeven in de show wanneer ingezet moest worden. Met handbewegingen liet hij zien hoe hij de maat aangaf.
1, 2, 3, 4.
Alsof het algemeen bekende theorie was vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij niet op de klassieke manier maar op de moderne manier de maat sloeg.
Er ontstond wat onrust onder de cast. Ik voelde een nerveuse giechel opkomen. Klassiek? Modern? Is er verschil dan?
Gelukkig wist Nienke, die genoeg ervaring met muziek heeft, het voor de minder briljanten onder ons terug te brengen naar de basics door te vertellen dat omlaag de inzet voor de zanger was.
Daarna gaf Eric ook nog een belangrijke regel aan die heel simpel te begrijpen was: Als hij steeds wilder zwaaiend en bewegend voor de band stond kon je donder op zeggen dat je waarschijnlijk iets niet goed deed!
Tot slot wilde Eric nog wat uitleggen over verschillende vormen waarop de muziek kon voorkomen…? Of gespeeld worden…? Gezongen?
Nou ja, hij begon in ieder geval met termen te gooien. Het ging bijvoorbeeld over vermaten… vermaatte… eh dinges en over …
Zei hij nou echt Vamp?
Hoe toepasselijk in een musical over vrouwen 🙂
Maar goed, nadat de spanning bij deze controlefreak aardig was opgelopen gingen we gewoon beginnen.
En dat bleek de juiste werkwijze.
Want ja, het was anders nu Eric op de piano de begeleiding bij nummers speelde.
Ja, het was een beetje raar voor Roos om haar stukje te moeten zingen op een soort wals maar niet te mogen luisteren naar de 1, 2, 3, 1, 2, 3.
Ja, het was grappig om Niels en Eric te horen discussiëren over een ritme van 180 waarbij Nienke voor 160 ging en ik uiteindelijk Roos kon afslaan op 150.
Maar het was wel gaaf.
Het voelde al zoveel echter.
Eric zijn spel maakte dat ik de nummers ineens weer anders ervoer.
En ik was volgens mij niet de enige.
Mike kon bijvoorbeeld altijd al mooi zingen maar toen hij vanavond zijn solo zong kreeg het een extra dimensie. Hij werd gewoon echt een beetje eng…
Op de goede, zoals-het-in-het-stuk-bedoeld-is manier dan hè!
Dus ja, ik zei het toch?
Eric is briljant.
Het was zo fijn dat we met hem mochten oefenen.
Maar toch, nog even een persoonlijke boodschap voor Eric, zo aan het einde van dit blog:
Lieve Eric,
Je hebt ons vanavond geprobeerd voor te bereiden,
je hebt geprobeerd ons gerust te stellen,
je hebt laten zien dat je weet waarover je praat en enorm getalenteerd bent,
je hebt ons vertrouwen gegeven in het feit dat we mooie muziek bij onze voorstelling hebben…
maar toch blijft het voorlopig, voor de leken onder ons, echt nog wel even spannend!
😉
Spannend én gaaf!