Zo, de vakantie is weer voorbij. En hoewel we in de vakantie natuurlijk niet stil hebben gezeten had ik toch het gevoel dat het gisteren weer ‘echt’ begon.
Misschien had dat ook wel iets te maken met het thema van deze avond. Een thema waar ik een soort haat-liefdeverhouding mee heb: dans!
(Iets in de trant van ‘ik doe het zo graag maar mijn lijf is er niet echt voor gemaakt’)

De avond begon overigens niet direct met dans hoor.
Eerst ging Annemarie met ons zingen. En ‘ons’ was in dit geval drie vrouwen minder. Twee dames kwamen namelijk later, de ene vanwege een levensgevaarlijke skivakantie, de ander vanwege werk, en de derde kwam helemaal niet vanwege ziek zijn (waarschijnlijk te hard gevierd want ze was de dag ervoor jarig geweest).
Of het nu door het aantal kwam of doordat het net vakantie was geweest weet ik niet maar het klonk volgens Annemarie allemaal een beetje onzeker. Ze nodigde ons dus uit onze innerlijke solist te vinden en blies nog wat zelfvertrouwen onze kant uit. Het bleek ook wel nodig te zijn want na 5 x opnieuw proberen kwamen de alten nog niet uit hun partij. Uiteindelijk bleek dit echter een hele logische verklaring te hebben toen Linda tot de ontdekking kwam dat ze het niet de hele tijd al verkeerd zong maar dat ze gewoon bij de verkeerde partij was gaan staan. Ze was een mezzo!

En toen was het alweer half negen en gingen we dansen.
Linda rekte nog even met ons alle spieren terwijl de dansjuf al binnen kwam. Op zich was ik erg blij met deze opwarmer. En nee, dat was niet omdat ik zo gespannen was over dans dat ik dat uit mijn spieren wilde schudden. Nee, het was omdat ik toen al ontdekte dat ik misschien niet de enige zou zijn waarbij het lijf niet voor dans gemaakt was. Toen Karin namelijk met gestrekte rug voorover moest bukken en Linda haar vroeg het hoofd wel omhoog te houden reageerde Karin prompt met de opmerking: “Ja, ik heb ook helemaal geen flauw idee wat ik doe!”
Kijk, dat denk ik nou heel vaak als ik aan het dansen ben!

En toen begon onze dansjuf.
Degenen die ons al langer volgen zullen onze dansjuf van dit seizoen misschien nog wel kennen.
Onze dansjuf is nu namelijk Tanja. En Tanja heeft voor ons ook de dans gedaan twee jaar geleden in de musical Diep in het Woud.

Tanja begonnen gisteravond met een opwarmdans. Zo’n dans waarbij je alle spieren gebruikt zodat je de rest van de avond niet iets verrekt. Zo’n dansje dat de rest van het jaar terug blijft komen zodat je jaren later, als je het nummer in een winkel een keer voorbij hoort komen, gelijk weer op de plaats begint te joggen, met je schouders gaat draaien en je rug wervel voor wervel gaat afrollen (sorry shoppers!).

Het was geen moeilijk dansje en ik kon alles goed mee doen. Maar ik geef eerlijk toe dat ik niet voor de hele 100 % heb meegedaan. Ik heb namelijk ook vol verbazing naar Tanja staan kijken.
En toen we daarna een dans voor de show gingen oefenen werd dat alleen maar erger.

Ik heb het dan niet over de manier waarop ze de dans aanleerde hoor. Daarin was ze heel geduldig en duidelijk. Ze nam er de tijd voor, checkte of we het allemaal nog volgde, leerde een stapje aan voor ze het over posities ging hebben en gebruikte onze fantasie om bewegingen tot leven te laten komen (“stel je voor dat achter je een emmer staat…”).
Nee, ik kon niet stoppen met kijken naar haar vanwege hoe ze bewoog.

Eigenlijk vanaf dat ze al binnen kwam was ze één bundel energie. En ik denk dat die energie er ook voor zorgt dat ze ietwat los komt van de zwaartekracht of zo. Want als Tanja een jog op de plaats deed leek het of ze op een trampoline stond, of de grond haar omhoog deed veren.
En als Tanja een bevallige draai opzij voordeed, zweefde ze naar links, alsof de grond er niet eens was.
En ja, dat alles deed ze dus ook nog eens bevallig. Alsof ze in een vorig leven prinses is geweest of zo. Ik geloof niet eens dat ze in de gaten had dat haar handen dan in een elegante wijze langs haar lijf mee bewogen.
Als zij een beweging deed, danste haar hele lijf. Het was niet alleen een pasje, het was ook een subtiele hoofdbeweging, handen die tot in de vingertoppen meededen, een heup die bijna onnatuurlijk los zat, een schoudertje zus, een teentje zo. Niets aan haar beweging leek ‘zo maar’.
En het maakte niet uit of het een stukje ‘So you think you can dance’ moderne dans was of een één voor één schuin door de zaal loopje á la Fame.
Alles klopte gewoon als ze bewoog.
En ik vind dat zo knap als mensen dat hebben.
Zo mooi om te zien.

Tja…
En daarna probeerde ik het dan zelf…
Een chasse, een boxstep, een pivot…
En dat was dan toch ietsje minder vloeiend.
Iets minder gracieus.
Iets minder prinses.
Iets meer olifant.

Maar dat geeft niet!
Ik heb heerlijk gedanst.
Het was dan misschien niet helemaal prinsessenwaardig maar de juf vond dat we het heel goed hadden gedaan.
Nu maar hopen dat u dat ook vindt als u 10 november komt kijken!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *