Ik maak me zorgen.
Grote zorgen!
Ik maak me zorgen over ons groepje.
De 12 vrouwen.

Ziet u, gisteren kwamen er namelijk vóór de repetitie wat afzeggingen.
Het begon met 1 afzegging, iemand die niet kon komen vanwege werk.
Dat kan gebeuren.
Gelijk daar achteraan kwam echter een tweede afzegging.
Ziek.
Ook dat kan uiteraard helaas gebeuren maar lastig is het wel om nog maar 10 dames over te houden bij de repetitie.
Maar toen sloeg het noodlot toe.
Nog twee (!) afzeggingen.
Met duidelijke redenen hoor, daar gaat het niet om.
Een vakantie en een belangrijke vergadering maken het echt onmogelijk om aanwezig te zijn.

Maar zijn het wel duidelijke redenen, vroeg ik mij gisteravond ineens af.
Waren dit de echte redenen of speelde er iets anders?
Moesten we niet even met de thermometer langs gaan en het vakantieadresje bellen om te kijken of ze echt waren waar ze zeiden dat ze waren?
Speelde er misschien iets dat niet uitgesproken werd?

Want ja, na aardig wat jaartjes ervaring als vrouw en me ook in vrouwenkringen bewegend, heb ik wel gemerkt dat dames daar erg goed in zijn:
Problemen hebben met dingen of mensen en het niet goed uit durven spreken.
Want stel je toch eens voor dat we dan een ander daarmee zouden kwetsen…
Ondenkbaar!

Na een snelle analyse kwam ik uit op twee mogelijke problemen:

  1. We moesten vanavond dansen op hakken
  2. Linda gaf de hele avond les

Wat betreft het eerste mogelijke probleem concludeerde ik al snel dat dat het waarschijnlijk niet zou zijn.
Goed, veel dames vinden het spannend om op hakken te dansen (behalve Tamara natuurlijk) maar iedereen grijpt de kans aan om te oefenen. Beter nu op je gezicht gaan dan 10 november hè.
Dus nee, dat was waarschijnlijk niet de reden van de vele afzeggingen.

Nou ja, misschien bij 1 dame wel. Die heeft er echt een gruwelijke hekel aan.
Daar ga ik vandaag voor de zekerheid toch nog even langs met de thermometer denk ik 😉

Wat betreft het tweede mogelijke probleem was ik in dubio.
Zelf vind ik Linda geweldig (lesgeven) maar er was natuurlijk een mogelijkheid dat er wat vrouwelijke onderhuidse haat en nijd speelde waar ik niks van af wist.
Ik besloot dus de avond open in te stappen en eens goed mijn ogen de kost te geven.

Alle signalen leken te wijzen op een algehele positieve houding ten opzichte van de dansende en leidende Linda.
Er werd enthousiast meegedacht met hoe Tamara nog neurotischer over kon komen in haar loopje.
Er werd niet gemopperd toen Miranda M vijf keer de koffie binnen moest brengen met omvallende koffiekan.
Er werd gelachen om de sexy Michael Jackson moves die Myrthe maakte.
En zelf het feit dat Eric (waarschijnlijk om ons te plagen) de muziek van een sneller nummer nog wat sneller had gemaakt en wij buiten adem het dansje net af konden maken zorgde voor veel hilariteit.
Al met al een gezellige avond waarop we hard werkten.

Maar er waren ook wat signalen die twijfel zaaiden.
Zo hield Annemarie tijdens het dansen ineens op en ging midden op de dansvloer haar nagels staan bestuderen. Toen ze daar door een andere dame op werd gewezen werd ze bijna ronduit brutaal (iets met een middelvinger…. Of zou er echt iets met die nagel zijn geweest?)
Myrthe trok om tien over half tien ineens haar jas aan en ging naar huis (ze zou thuis nodig zijn geweest?).
Lisa ging tijdens het dansen gewoon zitten (migraine?).
En Miranda C deelde ineens mede dat ze het zat was (kan je ook te veel dansen?).

Zou het dan toch aan Linda liggen dat we deze avond de leegloop hadden?
Het vreemde was dat het zo gezellig was.
Dat iedereen ook zo lief tegen Linda was.
En dan bedoel ik niet ‘ik zeg dat ik je leuk vind maar straal negatieve energie uit’ lief.
De sfeer was echt goed.
Het was gewoon een fijne avond.
Met het gevaar heel vrouwelijk te klinken: ik voelde liefde.

Dus nee, ik geloof echt niet dat het aan Linda ligt.
Ik denk dat ik me weer zorgen heb zitten maken om niks.
Dat ik op zoek ben naar dingen die er helemaal niet zijn.
Ik denk dat het gewoon een rare samenloop van omstandigheden was.

Maar misschien kunnen we de volgende keer toch voor de zekerheid eerst beginnen met een veel te lang gezamenlijk overleg waarin iedereen kan aangeven waar zij mee zit en we vooral veel onze gevoelens kunnen uiten en zo?
Daar zijn vrouwengroepen toch zo goed in?

En wij zijn echte vrouwen.
Wel 12.
Douze femmes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *