Dat moment dat we ineens het aantal repetities gaan tellen tot de voorstelling.
En gisteren was het zo ver.
Weken repeteerden we op ons dooie gemakje. Lachend vertelden we dat we zo snel gingen dit jaar. We hadden binnen een mum van tijd bijna alle liedjes al gedaan, we waren al bezig met akte twee, we kenden de dansjes al…
Tot gisteravond.
Ineens veranderde de toon als het ging over wat we nog moeten doen. Ineens was wat we deden niet meer goed genoeg.
Want de strekking van je teksten kennen in plaats van woordelijk het script volgen is niet goed genoeg voor 9 en 10 november.
Ongeveer dezelfde pasjes dansen maar niet allemaal met dezelfde intensiteit ziet er niet uit 9 en 10 november.
Bij sommige Franstalige nummers nog even je script erbij pakken voor de tekst kan dus echt niet 9 en 10 november.
Waar we vorige week nog bezig waren met de grote lijnen neerzetten en spelen met onze Franse-dames-karakters werd het deze week ineens serieus.
Misschien kwam het door de repetitiedag van afgelopen weekend of omdat het Creatief team weer samenkwam. Of misschien was het gewoon omdat het bijna vakantie was en we ons realiseerden dat we in augustus pas weer terug zouden komen. En dat augustus best dicht bij november ligt…
…
Na de vakantie nog maar 12 repetities!!!
Maar nu moet u niet denken dat de sfeer daardoor in de groep verslechterde hoor.
Het zorgde enkel voor wat grappige neveneffecten.
Zo begonnen we met zang.
Hoewel we dachten dat we alle nummers al hadden geleerd kwam Annemarie toch nog met een swingend achtergrondkoortje bij haar eigen nummer. En waar voorheen nog wel eens mensen hun partij niet helemaal kenden als we het de eerste keer gingen oefenen, had iedereen het nu thuis serieus aangepakt.
De tekst was op zich niet moeilijk, hoewel er nog wat discussie was over de uitspraak.
Doebdoeb? Toeptoep? Duubduub?
De grootste uitdaging was echter de herhaling. Elke partij moest een aantal keren ‘doedoe’ zingen op 1 toon en dan een toontje omhoog of omlaag ‘doedoe’ enzovoort. Hele systemen bleken thuis bedacht om te onthouden wanneer omhoog en omlaag gegaan moest worden. Rekensommen van eerst 10 en dan 2, of toch 14 x werden als geheugensteuntjes ingezet. Of wat dacht u van spiekbriefjes met pijltjes.
Hoe dan ook toen Sjors van zijn overleg terug kwam zat het nummer er al aardig in (en de sfeer ook).
Toen we verder gingen met de scenes van de tweede akte bleek opnieuw iedereen serieus gestudeerd te hebben. De teksten kwamen er vloeiend uit waardoor de focus meer gelegd kon worden op het invullen van een molboekje, het wurgen van oma en het verleidelijk hangen in een wandrek. (Het blijft elke keer weer schokkend om te zien dat Sjors verleidelijkere gebaren kan maken dan dat wij vrouwen dat kunnen).
Iedereen werd steeds fanatieker en Tamara liep daarin voorop.
Tijdens het wurgen van oma was ze zo in haar rol dat ze ná de scene 10 minuten haar verontschuldigingen bleef aanbieden aan Karin omdat ze zo hard geknepen had.
Toen ze mentaal moest doordraaien deed ze dat zo volledig dat Annemarie en Karin er geen woord meer tussen kregen, ook al hadden ze tekst.
En toen Annemarie eindelijk dan toch een stukje van haar tekst tussendoor kon uitspreken riep Tamara boos dat ze haar zin nog moest afmaken.
Ja, Tamara was gisteravond een voorbeeld voor ons allemaal ?
Dus eigenlijk, als je de avond zo bekijkt, gaat het best goed met onze repetities. We liggen goed op schema.
We moeten alleen nog maar het decor afmaken, de rekwisieten zoeken, het ensemble moet oefenen, we moeten een trailer opnemen, wat kleding uitzoeken en maken, de teksten precies leren, de dansjes volledig synchroon krijgen, de zang perfectioneren, werken aan onze uitstraling, onze kapsels, onze….
Nou ja, veel dus!
En na de vakantie is het nog maar 12 x repeteren.
12 keer voor 12 Femmes!
Adem in, adem uit, adem in, adem uit, ….