We zijn nu alweer drie weken bezig na de vakantie en we zitten er weer helemaal in.
Nou ja, misschien niet helemaal…

Ziet u, gisteren begonnen de volwassenen met dans.
Linda, die zich gelukkig weer wat beter voelde na de week ervoor flink ziek te zijn geweest, werkte eerst met een klein groepje en daarna met de hele groep.

Vol enthousiasme zette Linda ons snelle liedje op om te zien hoe het nu als groep ging.
Nu weet ik niet precies welk niveau ze had verwacht te zien maar ik weet wel dat het minder goed ging dan ze had gehoopt. Handen gingen de verkeerde kant op, loopjes naar posities die niet goed uitkwamen, gegiechel bij vergeten stukjes en ook botsingen kwamen voor!
Het laatste stukje van de dans was zelfs helemaal verdwenen…

Maar positief als Linda is ging ze gewoon weer voor de groep staan en nam geduldig de stappen 1 voor 1 weer door. Het is tenslotte nog geen 9 november!
En het had effect. Langzaam aan gingen onze lijven zich weer herinneren hoe de bewegingen waren.
Dus na een half uurtje ofzo wist Roos weer welke knie ze bevallig op moest tillen, knikte Nienke haar hoofd de goede kant op en kwam Miranda M weer uit haar woorden en bewoog haar armen, nee polsen, of eh handen, nee toch haar armen.
Toen we het nummer een paar keer hadden gedanst bleek dat we ook nog er bij moesten zingen dus werd een halfslachtige poging gedaan uit volle borst mee te zingen…
En juist op dat moment kwam Niels binnen.
U weet wel, onze zang coach!

Na een korte pauze gingen we dus zingen.
De solostukken en de koortjes gingen eigenlijk best goed.
Ons vertrouwen kwam weer terug.
Uiteraard had Niels wel opmerkingen bij de zang maar dat hoort. Daar is hij de coach voor toch?

En toen kwam het eerste stuk dat we allemaal samen zingen.
Dat nummer dat we voor de vakantie tot in den treure geoefend hadden.
En we zouden het doen met alle spreekteksten tussendoor.

Ineens sloeg de paniek bij me toe.
O ja, dat was veranderd. Daar had ik nu een zinnetje in.
Als een zotte vroeg ik ineens aan iedereen om mee heen wat mijn zin was.
We gingen al bijna zingen en ik wist mijn zin niet meer!
En de anderen wisten het natuurlijk ook niet.
Niels was op bezoek en ik wist mijn zin niet meer!

(Ja mensen, na al die jaren word ik nog steeds zenuwachtig van Niels. Niet omdat het zo’n verschrikkelijk mens is hoor. Hij is juist heel lief. Maar ja, hij is de meester hè. Hij weet en kan alles beter. Aan hem wil ik laten zien dat ik eigenlijk beter ben dan ik ben of zo… Nou ja, zenuwachtig dus!)

Toen ik even snel bij een lieve Femme mee mocht kijken bleek dat ik mijn zinnetje eigenlijk wel wist en gingen we zingen.

Het ging….
Meer kan ik er niet over zeggen.
We zongen het nummer. Niet helemaal tegelijk. Niet helemaal op tijd. Niet helemaal.
Het ging.
En zo keek Niels ons dus ook aan.

Toen we later nog een nummer met z’n allen zongen gebeurde het zelfde.
Ja, we zongen de tekst. Nee, niet alles was helemaal vast. En nee, er zat geen beleving in.
Het ging…
Dit paste zo niet bij ons!

We sloten af met het dansnummer.
Toen Niels daarna zijn eerste zin begon met “Waar zal ik eens beginnen…” wisten we genoeg.
Maar daarna kwam pas de echt schokkende mededeling.
Hij zei het tussen neus en lippen door maar vanaf dat moment hoorde ik de rest van zijn zin niet meer.
We hebben nog maar 6 repetities!
6 Repetities!

Maar hoe kan dat nou?
Waar is al die tijd gebleven?
Voor de vakantie hadden we nog zeeën van tijd en nu…
6!

Sorry, ik moet ervandoor.
Ik moet vandaag nog even teksten doornemen, liedjes zingen en dansjes oefenen.
Tot volgende week!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *