Ik vertelde over zijn enthousiasme en zijn grappige uitspraken.
Maar vandaag wil ik ook de andere kant laten zien.
De andere kant van Sjors.
Want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Gisteren liep de repetitie eigenlijk heel positief en gemoedelijk. Iedereen was relaxed en tolerant naar elkaar toe.
We zongen liedjes met Annemarie.
Het eerste nummer was het nummer van Roos, prachtig zingende Roos!
De koortjes onder haar nummer zaten er nog niet helemaal in, wat ook niet zo gek was want we hadden ze nog niet zo veel geoefend. Annemarie werd hierover niet boos maar probeerde door positief geformuleerde aanmoedigingen het niveau omhoog te krijgen.
De Franse chanson Padam Padam bleek opnieuw een uitdaging vanwege zijn tekst maar ook daar sloegen we ons lachend doorheen. Na nog twee nummers die we moeiteloos ‘in setting’ oefenden kwam Sjors binnen.
Ik zal niet zeggen dat de sfeer direct veranderde toen hij binnen liep, dat zou wel heel dramatisch klinken, maar hij zette wel snel de nieuwe toon.
Van gemoedelijk en tolerant gingen we naar streng en onverbiddelijk.
Het begon al met het feit dat hij een aantal dames wilde vastbinden. Nu moet u niet gelijk aan allerlei SM-achtige scenes denken hoor, hoewel ik volgens mij wel een paar keer een leedvermakerig lachje op Sjors zijn gezicht zag toen die ingepakte dames over de speelvloer strompelden.
Maar zoals u op de foto’s al hebt kunnen zien pakte hij een aantal dames in met tape… nou ja, hun benen dan.
Eerlijkheidshalve moet ik er bij vermelden dat het niet eens zijn eigen idee was maar dat het van de kleding-kant kwam. Ziet u, een aantal dames zullen namelijk in een nogal strakke rok op het podium verschijnen 9 en 10 november. En in al haar wijsheid had Ank, de kleding dame, in samenspraak met Eric, de muziek meneer (ik weet ook niet wat die ineens bij de kleding deed) besloten dat we dan wel moesten oefenen met kleinere stapjes maken en zo.
Met dansen zonder dat je je knieën van elkaar kunt halen.
Met elegant vallen terwijl je benen vastgeplakt zijn.
Met trapjes opkomen in zo’n kokerrokje…
Hoe dan ook, het was een onverbiddelijk begin van Sjors zijn repetitie.
En daarna werd hij echt niet milder hoor.
Hij riep ineens dat we alles door gingen spelen vanaf scene 1 terwijl eigenlijk op de planning de tweede akte stond. En toen mensen in de stress schoten omdat ze die tekst voor nu niet hadden doorgenomen vertelde hij streng dat hij verwachtte dat ze alles nog zouden kennen.
Eerlijkheidshalve moet ik er dan wel bij vermelden dat hij om ons tegemoet te komen alle scenes eerst liet Italianen voor we het daadwerkelijk gingen spelen zodat we nog even de tekst terug konden halen.
En toen dan bleek dat de scenes eigenlijk nog best goed liepen, dat mensen nog wisten waar ze moesten staan en zitten en dat de teksten er ook nog vloeiend uitkwamen, vatte hij het samen met “Het gaat best goed met de tekst. Het verrast met niet.”
Eerlijkheidshalve probeerde hij het nog wel anders te formuleren toen hij merkte dat de groep dit niet echt opvatte als complimentje.
Nadat al een aantal scenes toch door Sjors weer wat waren veranderd kwam de scene van een onderonsje op de bank met Tamara, Annemarie en Roos. Ineens ontstond er wat onduidelijkheid en werd er op drie of vier verschillende plaatsen door elkaar ge…discussieerd. Wie moest waar staan en hoe dan lopen en wat zeggen tegen wie?
Opnieuw kwam Sjors zijn strenge kant naar boven. Hij legde de boel stil en gaf aan dat het hem even te veel werd…
En dus gooide hij de hele scene maar om. Wat achter was werd voor, voor werd achter, links werd rechts en rechts werd links, de cast in totale verwarring achterlatend wat resulteerde in een schrijfpauze waarin iedereen even moest noteren wat er nu weer was veranderd.
Maar eerlijk is eerlijk, uiteraard gaf Sjors ook deze les weer voldoende mogelijkheid om te reageren op zijn manier van regisseren. Hij stelde zich zelfs weer kwetsbaar op door specifiek feedback te vragen over die avond.
En zoals het een goede vrouw betaamt heb ik hem bovenstaande dingen uiteraard niet in zijn gezicht gezegd maar vertel ik het achter zijn rug om tegen u…
Ja, we zijn nog steeds heel blij met onze (lieve, grappige, strenge, duidelijke, inspirerende, soms kennelijk wat sadistisch aangelegde) Sjors!